Welkom aan boord van de Stille WilleII
Naar de Lahn
|
Helaas gaat er wel eens wat mis met het vastleggen van de route, vandaar soms gaten en/of rechte lijnen op 'overgeslagen' stukken |
kanaal van de Stille Wille!
- 06 Jul 2020: - Inschepen
-
We gebruiken een groot deel van de dag om de administratie af te ronden (zodat er niets blijft liggen), wat taken voor de diverse verenigingen af te ronden en alles klaar te zetten en in te pakken in kratten.
Uiteindelijk is het tegen zessen als we wegrijden en we besluiten om het vertrek te 'vieren' door in Schoonhoven een hapje te eten.
Al met al is het over 9en als we bij de haven aankomen en we besluiten om eerst nog even een rondje te lopen. Na het lopen brengen we alles aan boord en geven het direct de goede plek. Dit is toch altijd wat meer werk, dan je denkt waardoor het uiteindelijk 01:15 is eer we te bed gaan.Weer: Zonnig, maar fris
-- Vaaruren / -- km Overnachting: Thuishaven
Klik op de foto om deze groter te tonen
Gezicht op Gorinchem met de grote kerk en molen
Wandelen door de uiterwaarden van de Merwede - 07 Jul 2020: Sleeuwijk - Culemborg - Op weg .....
-
Dat we laat naar bed zijn gegaan, werd duidelijk, want we komen maar moeilijk op gang.
Vandaag willen we naar Culemborg ivm afspraak met een schilder, dus we nuttigen een uitgebreid ontbijt/brunch. Het is dan ook over 1en als we de lijnen losgooien en richting de tanksteiger varen. De tank is bijna leeg en we willen voorkomen dat we in Duitsland moeten tanken. Dat is niet alleen lastig, ook zit er in Duitsland naar verluid meer bio-diesel in de diesel die je als watersporter tankt en dat kan problemen geven. Met een volle tank kunnen we dat voorkomen.
De pomp stopt bij 736L, daar gaat m'n vakantiegeld.
Via Gorinchem en het Merwedekanaal draaien we rond 17:30 de Lek op bij Vianen en zetten koers richting Culemborg. Voor Boukje is de vaart door Gorcum en het Merwedekanaal een reis door Memory Lane: op de dijken heeft ze veel gefietst en gewandeld en komen door dorpen waar vroegere schoolvrienden woonden.
Bij de sluis van Hagestein moeten we eerst een tijdje 'buiten' wachten, om vervolgens in de kolk nog een tijdje op een binnenvaartschip te moeten wachten. Het is uiteindelijk rond 20:15 als we in Culemborg aankomen. De passantensteiger is vol, maar we vinden nog een plek aan de buitenkant. Nadeel is, dat deze steiger is afgesloten, dus we kunnen niet van boord.
Na het nuttigen van een cocos/curry schotel gaan we rond 23:00 te bed.Weer: Wisselend bewolkt, beetje frist, droog
4.2 Vaaruren / 36.0 km Overnachting: JH de Helling, Culemborg
Klik op de foto om deze groter te tonen
Even tanken, daar gaat mn vakantiegeld
Gezicht op West, de woonwijk is verdwenen ten gunste van Mercom
Invaren in de Merwedesluis
Spoorbrug bij Arkel
Molen bij Meerkerk
Gezicht op Meerkerk - 08 Jul 2020: Culemborg - Mourik
-
Rond 09:00 staat de schilder voor de deur. We hebben met hem afgesproken om een blik te werpen op de boot in het kader van de geplande schilderbeurt. Na 14 jaar is de lak behoorlijk verbleekt en dof geworden en we hebben besloten om haar van top tot teen opnieuw in de lak te laten zetten.
Nadat we hebben afgerekend zetten we koers richting Maurik, amper 2 uurtjes varen. Bij de kruising met het Amsterdam-Rijn kanaal laat de AIS een groep kruisende schepen zien, maar met een beetje gas terug lijken we daar zonder problemen achter langs te kunnen.
Maar je weet nooit of er niet één toch de Lek op wil, dus melden we ons netjes bij 'Sector Wijk bij Duurstede'. Die geeft aan dat alle verkeer oversteekt en we dus gewoon door kunnen varen.
Met amper 2 uur is het maar een korte trip vandaag, wat niet alleen de gelegenheid biedt om een lekkere wandeling te maken naar het Stuwcomplex van Amerongen. Hier is, om te voorkomen dat de vis wordt vermalen in de turbines van de krachtcentrale, een vistrap aangelegd. Het wemelt hier van de jonge vis, iets wat reigers, meeuwen en aalscholvers ook ontdekt hebben.
Verder neemt Rob ook even de tijd om naar de accu te kijken, want vanmorgen sloeg de omvormer in storing. Dat was geen overbodige luxe, want het vloeistofniveau bleek toch wel aan de lage kant te zijn. De voorraad demi-water bleek beperkt, dus is Rob er maar met de fiets op uitgegaan om dit ergens te halen. Hij vindt het uiteindelijk bij Jumbo en neemt voor de zekerheid gelijk de hele voorraad mee. Je weet nooit....
Na alle cellen bijgevuld te hebben, gaat de lader er weer op en na een nacht doorladen lijkt het euvel vooralsnog verholpen te zijn.
Het menu is vandaag gepaneerde kipfilet met brocoli en gebakken aardappelen en dat smaakt ons prima. Na het eten maken we nog een wandeling over de camping en die blijkt niet alleen groter dan we dachten, maar ook minder massaal over te komen als op het eerste gezicht.
We sluiten de dag af met het uitwerken van het traject van morgen en besluiten op Arnhem te mikken.Weer: Wisselend bewolkt, beetje fris, af en toe wat miezel
1.9 Vaaruren / 18.0 km Overnachting: JH Eiland van Maurik
Klik op de foto om deze groter te tonen
Ligplaats in Culemborg met spoorbrug en gierpont
Waterbeheer in Nederland Het stuwcomplex van Amerongen
Vistrap bij het stuwcomplex Amerongen
Onze ligplaats in JH Eiland van Maurik - 09 Jul 2020: Maurik - Arnhem
-
Rond 12:30 gooien we de lijnen los en varen we de plas van Maurik op. We moeten eerst een stuk terug om vervolgens koers te zetten richting de sluis van Amerongen.
Bij het wegvaren blijkt de AIS er even geen zin in te hebben. Eerst werkt de koppeling met de PC niet, vervolgens wil de GPS geen fix maken. Na de zaak middels een koude start helemaal opnieuw opgestart te hebben, verschijnt eindelijk het schip op de juiste positie.
In de sluis schutten met nog 3 andere motorboten en even later draaien we de Nederrijn op. Onderweg passeren we de nodige 'vergane glorie' in de vorm van verlaten of tot iets anders verbouwde steenfabrieken. En verder natuurlijk de op de Rijn veelgebruikte kabelpontjes.
Na een paar uur varen schutten we, samen met een binnenvaartschip door de Sluis bij Driel, voorlopig de laatste sluis die we zullen nemen. Als we uitvaren, lijkt het zicht af te nemen, maar het blijft gelukkig boven de 1000m. Iets meer dan een uur later, komen we in Arnhem.
We nemen contact op met de havenmeester en die geeft ons een plek aan. Die is echter aan de krappe kant, en een vol over bakboord waaiende wind, maakt het er allemaal niet makkelijker op.
We hebben geen zin in schade en besluiten bij de buren te gaan kijken. Ook hier lijkt het vol, maar uiteindelijk vinden we een plekje naast een andere motorboot. Het is allemaal niet ideaal, maar om nog eens 2 uur door te varen spreekt ons ook niet erg aan.
Eind goed, al goed en na het aansluiten van de walstroom via de 50m kabel(!) maken we een korte wandeling langs de Rijnkade. Daar blijkt een winkel voor scheepsbenodigdheden te zitten, een goed moment om morgen wat onderdelen aan te schaffen, waaronder een extra fender. Erg inspirerend is het allemaal niet dus we maken al snel rechtsomkeerd.
Het dagmenu voor vandaag bestaat uit Penne Carbonara met sla en een kop koffie na.
We besluiten de dag met het schrijven van dit verslag.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Weer: Zwaar bewolkt met veel water
4.9 Vaaruren / 45.0 km Overnachting: JH Rest Liman Valkenburg
Klik op de foto om deze groter te tonen
) Uitzicht op de Rijn vanaf het achterdek |
) De gierpont bij de Blauwe Kamer |
) Industrieel erfgoed Verlaten steenfabrieken langs de Nederrijn |
) Moderne industrie in Arnhem |
De watertank is bijna leeg en, hoewel de slang gewoon op de steiger ligt en zelfs in het buitenwater hangt (!), tanken we (na grondig doorspoelen van de slang) toch maar een paar honderd liter. Als we onze vuilzak kwijt willen, blijkt deze haven te provisorisch: € 20 voor een nacht is echt te veel voor een haven zonder voorzieningen en waar je niet eens je vuil kwijt kunt.
Tegen 13:00 draaien we de Rijn op en zetten koers richting Duitsland. Dit deel is vrij rustig, we passeren alleen een paar veerponten en worden één keer opgelopen door een beroepsschip.
Bij de Pannerdense kop wordt het een ander verhaal . . . De AIS (Automatic Identification System) laat een grote horde op- en afvarende beroepssschepen op de Waal zien en er zit ook nog een oploper achter ons. Ik meld me bij de waterverkeerspost Sector Millingen en krijg te horen dat ik stand-by moet blijven. Logisch, want het duurt nog wel even eer ik bij 'de Kop' (=de splitsing van de Waal en de Rijn) ben. Bij het naderen van 'de Kop' meldt de oploper dat hij afvarend de Waal op wil, maar waarschijnlijk wel ruim voor 'dat jacht' (wij dus) langs kan. Een blik op de AIS laat zien dat tegen de tijd dat wij er zijn, een mooi gat is om over te steken. Om het de oploper makkelijk te maken besluit ik even gas terug te nemen en meld dat ook even aan de schipper. We worden vriendelijk bedankt voor de medewerking en hij wenst ons een fijne vakantie. Bij 'de Kop' aangekomen meld ik me weer bij de verkeerspost en krijg te horen dat er er alleen een 6-baks Veerhaven voor ons zit en dat er een schip van de bunkerboot vertrekt. Ik laat weten dat ik even met een grote boog achter die Veerhaven oversteek en we vervolgen onze reis.
Een half uurtje later naderen we de ingang van de Bijland, die ik bijna mis, want die blijkt in zijn geheel niet op de ENC (Electronic Navigation Card) te staan! Gelukkig is er op dat moment niemand in de buurt, dus laat ik de boot met 30 graden opstuurhoek naar de overkant lopen om de Bijland in te varen.
In de aanloop naar de haven krijg ik nog een partij wier in de schroef, maar met een paar flinke klappen achteruit lijkt dat er vrij makkelijk weer uit te zijn. Na overleg met de havenmeester krijgen we een plek toegewezen, maar het invaren verloopt niet zonder slag of stoot : we moeten "aan lager wal" aanleggen. Door de dwarswind lopen we een flinke kras op. Tja, we maken allemaal wel eens een inschattingsfout.
We gaan eerst naar de lokale Jumbo om de voorraad weer aan te vullen. Het voordeel van de extra koelkast laat zich nu al merken. We kunnen nu voor ca 3 dagen inslaan en dat scheelt toch wel een hoop geloop. Niet dat we iets tegen lopen hebben, maar met een kar vol boodschappen loopt niet lekker.
Aansluitend maken we nog een lekkere wandeling langs de dijk en door de uiterwaarden langs de Rijn, waarbij we ook nog even op een kleine oorlogsbegraafplaats kijken. Hier ligt de Brits/Canadese bemanning van een bommenwerper die hier tijdens de slag om Arnhem is neergeschoten. Het jongste bemanningslid was pas 19 jaar oud.
Onderweg worden we via Skype gebeld voor ons wekelijks gesprek met Bauke en de kinderen, maar deze keer lijkt Bauke meer aandacht te hebben voor andere zaken, zoals het klimmen in de box voor de as baby.
We sluiten de dag af met een pasta maaltijd. Rob probeert nog een fenderlijn te knopen, maar met het beperkte licht wordt dat geen succes. Morgen herkansing.
Weer: Droog, winderig, af en toe de zon
2.3 Vaaruren / 19.0 km Overnachting: JH de Bijland
Klik op de foto om deze groter te tonen
) De graven van de bemanning van een op 17-06-44 verongelukte RAF bommenwerper |
) Blik op de Rijn bij Tolkamer |
) De koeien laten zich het gras goed smaken |
) Het blijft aandoenlijk om dit te zien, met 2 jongen onder moeders vleugels, zittend op 6 eieren |
) Af en toe zag je het kopje |
) |
) |
) Drukte bij de Pannerdense Kop |
|
Onder moeders vleugels |
Als we in de buurt van de uitgang komen, laat de dieptemeter weer realistische waarden zien en met een paar keer voor- en achteruit schakelen lijkt het erop dat we van het wier verlost zijn.
Als we naar buiten op de Rijn komen zit er een mooi gat tussen de op- en afvarende beroepsschepen en met wat extra gas erbij steken we over naar de linker oever. Hier kan het gas er weer af en met 1800 toeren varen we tegen de stroom in.
Het weer begint aangenaam te worden en zelfs de zon breekt door, waardoor het behaaglijk warm wordt en we het dakluik open kunnen zetten.
Achter ons zit de Veerhaven X, een duwcombinatie van Thyssen Krupp die met erts onderweg is naar de hoogovens in Essen. Met 3x2 bakken, een lengte van 270 meter en 23 meter breed, goed voor zo’n 18000 Ton lading. Traag komt hij dichterbij, maar het zal tot Rees duren eer hij ons echt voorbij is. Tegen die tijd worden we ook nog door 2 andere vrachtschepen ingehaald en samen met de aantrekkende wind en de hekgolven van deze inhalende schepen zorgen voor een
aardige klotsbak.
Gelukkig hebben we een stuurautomaat die een groot deel van het werk overneemt, want anders zou ik aardig aan het roer moeten draaien.
Aangekomen bij de ingang van de Mahnensee staat er een bord dat deze vanwege “de huidige maatregelen” gesloten is . . . .
Tja, wat doe je dan …. Doorvaren is niet echt een optie, dus we gokken het er maar op.
Bij de eerste haven, waar we vorig jaar gelegen hebben, hebben we pech. Als gevolg van COVID-19 mogen ze geen gasten ontvangen en verwijzen me naar de buren. Telefonisch krijgen we te horen dat we daar welkom zijn en even later liggen we op een prima plek met het achterdek richting het westen.
We drinken nog een kop thee en lopen vervolgens richting Rees, een wandeling van ca 45min. Een stadje uit de Middeleeuwen met een oude kademuur en poort. Op de kademuur staan een paar vrolijke beelden, die Rob erg aanspreken.
Hier besluiten we om op het terras een pizza te eten bij de lokale Italiaan. De tafeltjes keurig 1,5 meter uit elkaar en de kelner bediend ons met een mondkapje op. Zodra je echter het restaurant in wil (bv om met pin te betalen) is het dragen van een mondkapje verplicht. Dus wordt er door ons buiten met contant geld afgerekend, wat overigens in Duitsland nog heel gebruikelijk is.
Bij terugkomst in de haven zetten we nog een kop koffie en genieten van een prachtige zonsondergang.
Weer: Wisselend, af en toe een spat regen, maar ook zon maar wel fris
3.6 Vaaruren / 25.0 km Overnachting: Segelclub Grafenwald
Klik op de foto om deze groter te tonen
) Onze ligplaats in de Bijland [Tolkamer] |
) Ingehaald worden door grote vrachtschepen, let op de verhoudingen; het scheepje links is net zo groot als wij |
) Boukje heeft contact |
) Rob in serieus gesprek |
) Hoe bedoelt U |
) Avondstemming aan de steiger in Rees |
) Elten, vroeger Nederlands, nu Duits |
) De Veerhaven X, 270m lang, 23m breed, goed voor 18000 ton erts op weg naar Essen |
) De Veerhaven X, aangedreven door 3x1800 Pk |
) Het lijkt heel heftig, maar zolang je er niet recht achter zit, heb je er nauwelijks last van - En dat kan van sommige speedboten niet gezegd worden |
Moeder eend met 2e leg |
De Veerhaven X: 270m lang, 23m breed, goed voor een slordige 18000 Ton |
|
De Veerhaven X: 270m lang, 23m breed, goed voor een slordige 18000 Ton |
We gooien de lijnen los en varen richting de Rijn. De AIS laat maar één schip, vlak voor de haveningang zien. Voor de zekerheid melden we ons even en krijgen als antwoord van dat schip dat de zaak vrij is.
Vol goede moed draaien we de Rijn op richting Wesel, onze volgende stop waar we wat langer willen blijven om ‘schoon schip’ te maken en wat klusjes te doen. Wesel is een aardig stadje met een dito winkelstraat alsmede een grote doe het zelf zaak, voor het geval we wat spullen nodig hebben.
Na een uur voert Rob een routine controle uit op het lager en brandt zijn vingers …. Foute boel. Hier komt zijn SSN ervaring met stoomlocomotieven van pas:
Kun je je hand erop leggen? Prima! Brand je je handen en trek je terug? Foute boel!
Wat te doen? Door naar Wesel met nog 3 uur te gaan tegen de stroom in? Of rustig terug naar Rees in de hoop daar de havenmeester te treffen. Rob heeft daar gisteren mee gesproken en deze man was duidelijk technisch onderlegd, wellicht dat die ook een adres heeft voor verdere inspectie.
We kiezen voor het laatste. We wachten even een ‘gat’ af tussen de beroepsvaart en draaien om. Om de zaak niet erger te maken, laat Rob de motor op minimaal vermogen draaien, net genoeg om druk op het roer te houden en daarmee bestuurbaar te blijven. We zoeken even beschutting in een overslaghaven om de vetpot bij te vullen en gaan vervolgens weer verder. Dankzij de stroom zakken we met een gangetje van 10-12 kmh de Rijn af om een uurtje later weer af te meren in jachthaven van Rees.
Rob zoekt contact met de havenmeester en die is bereid om even te komen kijken. Hij blijkt ter zake kundig want is machinist op de grote vaart geweest. Samen bespreken ze de opzet van de aandrijflijn en de symptomen.
Alles wijst richting het schroefaslager, maar wat daarmee aan de hand is? Tja, daarvoor zal de “Stille Wille” het water uit moeten om de zaak nader te inspecteren.
En dat kan hier niet...
De enige optie is Emmerich, waar een door een Nederlands echtpaar geleid bedrijf zit. Via een kennis wordt het telefoonnummer opgezocht en Rob neemt direct contact met ze op. Helaas kunnen ze ons niet helpen, ze kunnen ons wel uit het water halen, maar er is geen monteur beschikbaar.
Op de vraag of ze een alternatief weten, verwijzen ze ons naar Wesel of naar de werf Dema in de Bijland. Wesel is 4 uur tegen de stroom in, de Bijland nog geen 2 uur met de stroom mee. Daarbij is dat Nederland en dat zou wel eens een voordeel kunnen zijn mbt tot onderdelen.
Helaas is de werf op maandag gesloten, maar goed, we moeten er toch nog naar toe varen.
We sluiten de dag af met zalm, sla en gebakken aardappelen en nog een korte wandeling naar de oevers van de Rijn.
Weer: Zonnig en aangenaam
4.1 Vaaruren / 33.0 km Overnachting: Segelclub Grafenwald
Klik op de foto om deze groter te tonen
) De nooit afgebouwde kerncentrale van Kalkar, nu pretpark met een zweefmolen die uit de koeltoren omhoog komt |
) Rees met haar oude stadsmuur |
) Rees vanuit een andere hoek |
) Oevers die aan rivierduinen doen denken |
) Avondstemming over de plas |
Door de stroming maken we toch nog 11-12 kmh, dus het gaat nog redelijk vlot. Na een krap uur
voelt Rob het lager. Niet zo heet als gisteren, maar toch
Op de kaart zien we dat Emmerich een kleine steiger aan de rand van het centrum heeft, als die vrij is, is dat een mooie plek om de zaak even verder te inspecteren en af te laten koelen. Het blijkt een drijvende steiger met 2 plekken bij het stadspark te zijn, prima om even te liggen en de zaak af te laten koelen.
Ondertussen nuttigen we een bak yoghurt.
Even later gaan we weer verder en een krappe 45 minuten later draaien we de plas van de Bijland op. Hier worden we al snel geconfronteerd met de enorme massa wier in deze, naar verhouding, ondiepe plas en even lopen we zelfs vast. Met vol vermogen achteruit komen we weer los en varen rustig achter een Duitse motorboot aan die voor ons een ‘vaargeul’ maakt. We hadden telefonisch al contact met de havenmeester gehad, dus we kunnen direct doorvaren naar de toegewezen plek. Het invaren gaat deze keer gelukkig zonder krassen (want geen dwarswind ) .
Onze dagelijkse wandeling combineren we met een bezoek aan een “doe het zelf” zaak voor wat kleine dingen om de lakschade te repareren en een bezem. Al met al een wandeling van zo’n 7km.
Terwijl Boukje het eten voorbereidt, voert Rob een paar klusjes uit, zoals het anders aansluiten van de koellade, het repareren van het gordijntje en het monteren van de bezem aan de steel. Bij dit soort klusjes blijkt het voordeel van een goed gevulde gereedschapskist.
We sluiten de dag af met kipfilet met boontjes en een korte wandeling naar de rivier.
Morgen zal blijken of ze ons hier kunnen helpen.
Weer: Zonnig en aangenaam
2.5 Vaaruren / 26.0 km Overnachting: JH de Bijland
Klik op de foto om deze groter te tonen
) Met 1200 rpm zakken we als de Batavieren de Rijn af, minimale belasting maar voldoende druk op het roer om bestuurbaar te blijven |
) Genieten van de avondmaaltijd op het achterdek |
) Avondstemming over de haven van Lobith en de Rijn |
Onder de steiger wemelt het van de kleine vis |
Tegen 9 uur gaat hij die kant op. Helaas, ze zitten vol en hebben geen capaciteit. Ze willen de boot wel uit het water halen, maar iemand om er wat aan te doen is niet beschikbaar. Tja, dan heeft het ook niet zoveel zin. Hij krijgt wel een telefoonnummer van een ander bedrijf in de buurt. Helaas, ook die heeft geen tijd beschikbaar. Op de vraag of hij een alternatief heeft, noemt hij Watersport Centrum Arnhem. Arnhem . . . OK . . .
Maar goed, Rob klimt weer in de telefoon (waar zouden we zijn zonder mobiel) Ook hier krijg ik te horen dat er maar beperkte capaciteit is, maar ze weten wel iemand, een monteur, die vaker werk voor hen doet en ze zijn bereid om die te benaderen. Zo gezegd, zo gedaan en om eea duidelijk te maken stuur ik hen een foto van de hele installatie van de schroefas.
Een krap half uur later worden we teruggebeld . . . de monteur is met vakantie . . . maar . . . heeft, op zijn vakantieadres, wel op basis van de symptomen èn de foto een analyse: Het probleem is volgens hem niet zo groot als we denken! Het probleem zit niet in de schroefas lagers, maar in te strak aangedraaide vetkoorden in de stopbus.
Een verrassende wending van het verhaal die Rob even moet laten bezinken. Maar dan lijken alle puzzelstukjes op hun plek te vallen. Het deel wat heet wordt heeft inderdaad geen directe verbinding met de lagers, sterker nog, er zit nog een rubber mof tussen waar continue water door heen wordt gepompt, dus warmte overdracht lijkt daar onwaarschijnlijk. Het enige wat dat deel zo heet kan laten worden, is de wrijving met de vetkoorden . . . Klink plausibel.
We krijgen het advies om de flens een stuk te lossen en gewoon in de ligbox proef te draaien. Zo gezegd, zo gedaan. De flens wordt losser gezet, de boot extra vast met 3 lijnen en om 11:30 starten we de motor. We laten haar even stationair draaien om oliedruk op te bouwen en zetten haar dan in z’n werk. De lijnen spanning zich, maar houden ons schip in bedwang. Na een kwartier voelt Rob de stopbus en kan er rustig zijn hand ophouden. Dat geeft hoop! We laten haar nog een kwartier draaien, nu met iets meer vermogen en dan voelt Rob weer. Weer kan hij rustig zijn hand erop leggen en daarbij laat de opvangbak de eerste druppels water zien en dat is ook een goed teken.
Dit alles overwegende, concludeert Rob dat dit inderdaad het probleem lijkt te zijn geweest en stopt de motor. Een pak van ons hart! We hebben er in elk geval voldoende vertrouwen in om morgen de Rijn weer op te gaan, maar wel een vinger aan de pols (of is het een hand op de stopbus?) te houden.
We bellen nog even met het bedrijf in Arnhem om hen te bedanken voor hun hulp bij deze “diagnose” en te laten weten dat het probleem opgelost lijkt te zijn, maar dat de echte praktijktest nog moet komen.
De man is blij dit te horen en spreekt zijn ongenoegen uit over zijn “collega’s” van Deba Marine in de Bijland, die niet eens de moeite hebben genomen om ook maar even te komen kijken: “dit is slecht voor het imago van deze branche”.
Met deze kennis werken we het vervolg scenario uit:
Gezien de tijd, het druilerige weer en het feit dat we toch boodschappen moeten doen, besluiten we om vandaag nog in de Bijland te blijven en morgen stroomop richting Rees te gaan en onderweg regelmatig de stopbus te controleren. Als het goed gaat, gaan we gewoon door, gaat het niet goed, dan keren we weer om en laten ons weer afzakken naar de Bijland om vervolgens de dag erop in één ruk naar Sleeuwijk via de Waal af te zakken. Dan is er echt wat aan de hand en is het “Schluss” voor dit jaar.
We gaan er echter vanuit dat het “Problem considered as being solved ….” Is.
En dus begeven we ons naar de lokale Jumbo en slaan voor 3 dagen proviand in (de extra koellade is een uitkomst!) en besteden de rest van de middag aan wat klusjes en Boukje aan het afwerken van e-mails.
Rond 19:00 zijn we het zat en gaan een wandeling maken waarbij we moeten concluderen dat het dorp Tolkamer groter is dan we dachten.
We sluiten de dag af met een Penne Carbonara en het schrijven van dit verslag.
Weer: Zwaar bewolkt met regelmatig druppels
-- Vaaruren / -- km Overnachting: JH de Bijland
Klik op de foto om deze groter te tonen
) Waar zit het probleem |
) Rommel in de wierpot 1 |
) Rommel in de wierpot 2 |
Nadat we water hebben getankt, afgerekend en de walstroom hebben afgekoppeld zetten we koers richting de plas en werpen ons in de strijd tegen de waterplanten opdat die niet in het roer komen vast te zitten. We slingeren bewust over de plas, kijkend naar waar er golven op het water staan, daar is de kans op waterplanten het kleinst. Niettemin moet Rob een paar keer flink achteruit slaan om de troep weg te krijgen, maar uiteindelijk bereiken we open water en daarmee de doorvaart naar de rivier.
Tijd voor een eerste check van de stopbus: We trekken het motorluik open en Rob voelt er aan. Hij kan het gewoon vast houden! Een goed teken, dus met een gerust hart sturen we richting de Rijn.
We treffen het, want de AIS laat een mooi gat zien en nadat we ons (voor de zekerheid) via de radio gemeld hebben met ‘Motorjacht Stille Wille vanuit de Bijland in opvaart’ draaien we de Rijn op.
Met de Deutz op 1900 rpm sturen we naar de linker oever en vinden daar ons pad, net buiten de vaargeul. Na een half uur vindt Rob het tijd voor een controle van de stopbus. Dus gaat het motorluik weer open en voorzichtig raakt hij het aan om het vervolgens met twee handen te pakken. Dat voelt goed en met een opgestoken duim klimt hij uit de machinekamer.
Na een krap uur passeren we Emmerich, de motor heeft nu ruim een uur op nominaal vermogen gedraaid, tijd voor een controle. Weer kan Rob de bus met beide handen vasthouden en met 2 opgestoken duimen en een blij gezicht klimt hij omhoog. Opgelost!
Het was dus niets anders, dan een te strak aangedraaide pakking. Ook lekt de as nu geen vet meer, maar gewoon water, wat netjes wordt opgevangen in het daartoe bestemde bakblik.
Het is behoorlijk druk met beroepsvaart op de Rijn, de boten hebben vaak illustere namen van Griekse godinnen tot het nuchter “Dirkje” en we worden ook gepasseerd door een boot met de ons bekende naam “Tycho”. Tegen vieren naderen we Rees en overleggen welke haven we zullen nemen. Gaan we weer naar de Mahnensee of gaan we eens naar de andere haven, tegenover Rees aan de linker oever. We kiezen voor het laatste en 40min later draaien we een voormalige Baggersee op naar de haven van WSV Xanten; een kleine idyllische verenigings haven. Telefonisch zijn ze niet bereikbaar maar op aanwijzen van aanwezigen zoeken we gewoon een lege steiger die lang genoeg is naast een grote zeilboot. Rond 16:15 liggen we vast en trekt Rob direct het motorluik open.
Ondanks 4 uur draaien is de stopbus zonder problemen vast te houden.
Al met al dus maar een kleinigheid die dankzij een deskundig telefonisch consult opgelost kon worden. We moeten er niet aan denken wat de (financiële) consequenties zouden zijn geweest, als we haar inderdaad uit het water hadden gehaald.
Het is mooi weer, dus we besluiten direct onze dagelijkse wandeling te maken. Via een mooie wandelpad komen we door het dorpje Obermörmter en weer terug naar de jachhaven..
We sluiten de dag af met Kip, broccoli en gebakken aardappeltjes en, niet onbelangrijk, het gevoel dat we met een gerust hart verder kunnen. Avonds maken we nog een praatje met onze Duitse zeilburen, die normaliter met hun boot in Zeeland, Yerseke liggen.
Weer: Zonnig met een fris windje
4.7 Vaaruren / 29.0 km Overnachting: WSV Xanten
Klik op de foto om deze groter te tonen
) Bunkeren tijdens het varen |
) MS Tycho |
Een schip met trekkers - Op weg naar een demonstratie |
) Rob via video conferentie bij het afscheid van een gewaardeerde collega |
) AIS laat precies zien welke schepen er om je heen varen en hoe hard ze gaan, het rode symbool zijn we zelf |
) Gezicht op Rees vanaf de linker oever |
) Zomaar een weggetje |
) Een ooievaar |
Een musje neemt een bad |
) Gezicht op de haven |
Bunkeren tijdens het varen |
Als Rob de afvalzak weg wil brengen (wat overigens niet lukt) blijken er onder de steiger niet alleen veel kleine, maar ook een paar grote vissen (Karpers?) te zitten. De laatste happen met enige regelmaat naar lucht of insecten aan de oppervlakte. Zoiets zie je zelden van dichtbij.
We nuttigen een uitgebreide brunch, roerei op zijn Rob’s, en maken gebruik van de gelegenheid (lees: natte boot) om het ergste vuil er af te borstelen. Na de watertank gevuld te hebben starten we om 14:40 de motor en zetten koers richting de uitgang van de plas. Het is op dat moment rustig, dus we draaien zonder problemen de rivier op.
Met een gangetje van tussen de 6 en 7 kmh klimmen we ‘naar boven’. Het weer blijft druilerig, echt truienweer, met af en toe even droog. Er is niet echt veel beroepsvaart vandaag, dus we kunnen rustig doortuffen.
Even buiten Rees ligt een baggerschip midden in de rivier waar we langs moeten, dus we koersen richting de vaargeul. Hier wordt het even onduidelijk wat het baggerschip gaat doen, maar gelukkig brengt de marifoon uitkomst. Nu hebben we de hele tijd al last van een stoorzender op kanaal 10 en Rob maakt van de gelegenheid gebruik om aan een beroepsschip te vragen of hij er ook last van heeft. Het antwoord is bevestigend. “We hebben er allemaal last van, nog even en dan zijn we er vanaf”. Opluchting, het ligt dus niet aan onze installatie. Onderweg voelt Rob één keer aan het lager en dat is gewoon vast te houden, dwz een lauwe temperatuur en geen vet lekkage : alles in orde dus!
En zo tuffen we rustig door over de Rijn met aan de oevers af en toe wat vee, maar ook zandgronden die aan rivierduinen doen denken.. Boukje leest ondertussen op de bank het boek van Madeleine Albright (voormalig USA minister Buitenlandse zaken) “To Hell and other destinatons”, een echte aanrader.
Tegen de tijd dat we Wesel naderen verschijnen er twee Nederlandse schepen op de AIS en als ik achterom kijk, blijken het twee antieke sleepbootjes te zijn. Over de radio horen we ze afstemmen dat het tijd wordt om “de garage” op te zoeken, wat we interpreteren als dat zij ook naar Wesel gaan. En inderdaad, want als we even later op de haveningang aansturen, volgen de twee slepers in ons kielzog. Er was dus een kleine Nederlandse invasie.
De havenmeester, een aardige vrouw, herkent ons nog van vorig jaar en we krijgen een plek langs de langs steiger toegewezen, een prima plek met het achterdek naar het westen. Jammer dat er geen zon is….
Rob voelt nog een keer aan het lager en ook nu is het gewoon vast te houden.
Bij het invullen van de uren/afstand komen we tot de conclusie dat we vandaag de 10000 km zijn gepasseerd. Een kleine mijlpaal !
Onze dagelijkse wandeling gaat richting het centrum. We beklimmen het bruggenhoofd van de in 1945 opgeblazen spoorbrug (in de lijn naar Venlo) waarvan het hek vol hangt met geluksslotjes.
In het centrum zijn de sporen van de bombardementen van de geallieerden nog goed zichtbaar. Maar ook de gevolgen van het Nazi regime, met name de jodenvervolging in de periode 1930-1945, zijn hier zichtbaar.
Duitsland betekent voor ons ‘Eis Café’ en we besluiten dan ook om onszelf op en lekkere ijscoupe te trakteren. Verder is de kas leeg en in Duitsland gaat nog steeds veel contant, dus we lopen ook maar even langs de geldautomaat.
We lopen terug via de zelfde route en als we terug zijn, hebben we volgens Boukje’s Garmin, ca 11000 stappen gemaakt, 1000 meer als het geadviseerde minimum per dag.
Rob bereidt een curry schotel, die hij nu eens op een andere manier klaar maakt, iets meer volgens de gebruiksaanwijzing. En dat is te proeven. Het maakt dus wel degelijk uit, in welke volgorde je de ingrediënten in de pan doet. Volgende keer toch maar weer zijn eigen methode.
Als we ons verslag willen plaatsen, moeten we concluderen dat we in Nederland toch wel erg verwend zijn als het gaat om mobiel internet. Want zelfs het 3G/4G signaal is in de haven ver te zoeken. Het plaatsen van ons dagverslag kost dus wat moeite.
Weer: Druilerig
3.6 Vaaruren / 23.0 km Overnachting: Yacht Club Wesel
Klik op de foto om deze groter te tonen
) Met de twee Nederlandse slepers in het kielzog steken we over naar de rechter oever |
) Nederlandse sleepboot Petra |
) Nederlandse sleper Dilles |
) Geluksslotjes aan het hek van het oude bruggenhoofd |
) Het oude bruggenhoofd op de linkeroever |
) Ook Duitsland is zich bewust van de donkere periode 1933-1945 |
Karpers onder de steiger |
Vandaag is het schoonmaakdag en boodschappendag. Boukje sopt de banken en het toilet met douche en Rob stofzuigt de boot van voor tot achter; spinnen en muggen vinden onze boot echt geweldig, maar deze verstekelingen moeten weg. Begin van de middag is het “sein meester”.
Aangezien Wesel een aardige winkelstraat heeft, maken we van de gelegenheid gebruik om nog wat andere zaken aan te schaffen, zoals een nieuwe brandmelder, een ragebol, nieuw bestek (het oorspronkelijke IKEA bestek valt zo langzamerhand uit elkaar) en nog wat meer huishoudelijk spul. Elke keer bij binnenkomst in een winkel is een mondkapje verplicht ( bij ons beslaat dan gelijk de bril); iedereen houdt zich daar ook aan. Hoewel buiten niet verplicht, zie je ook mondkapjes op straat, of onder een kin hangen of aan een oor bengelen. Opvallend is het grote aantal rokers op straat, mn jongeren, ook op terrassen en een behoorlijk aantal te dikke mensen. Ook Corona heeft onder de winkels toegeslagen: een aantal winkelpanden, die vorig jaar nog open waren, staat te huur.
Vervolgens lopen we door naar de supermarkt ReWe en slaan daar voor 3 dagen voedsel in. Groente en fruit is echt duurder dan in Nederland, terwijl de BTW lager is (19 ipv 21%). Hoewel de ‘vers slager’ in de supermarkt van alles heeft, heeft hij geen slavinken en hamburgers. Dus kopen we maar gewoon vers gehakt, kruiden en spek en proberen we zelf wat in elkaar te flansen.
Op de terugweg kunnen we het niet laten om bij één van de ijscafés te gaan zitten en ons op een hazelnoot (Boukje) resp. mokka (Rob) coupe te storten. De gewone porties zijn, ivm wat wij gewend zijn, echt enorm met een grote dot slagroom. Maar het smaakt ons prima.
Halverwege de terugreis constateren we dat de ragebol ons heeft verlaten en alleen de stok met ons verder is gelopen. Oeps . . . We besluiten dat Boukje doorloopt en Rob een poging doet om de ragebol terug te vinden. Deze vindt hij uiteindelijk op straat bij een oversteekplaats.
Bij terugkomst op de boot worden stok en bol weer herenigd zodat we voortaan wat makkelijker de spinrag kunnen verwijderen.
Het is aangenaam weer en het asfalt van het fietspad ziet er voor Rob zo aantrekkelijk uit, dat hij besluit om een stuk te gaan rolschaatsen. Terwijl hij zich even lekker uitleeft en in het zweet rolt, schrijft Boukje een stuk van haar levensverhaal. Daarna proberen we te skypen met Adriaan en Eline en “de kleine man” (=Bauke). De verbinding is slecht omdat de internetdekking in Duitsland een drama is. We zijn in NL echt verwend met een 100% dekking; dus gaan we over op mobiel bellen.
Vandaag maken we het ons makkelijk met betrekking tot het eten: Goed gevulde soep met brood en paté, simpel doch maaltijd.
Na het eten lopen we nog naar de landtong tussen de jachthaven en de Rijn zodat we een foto van ons schip kunnen maken en de extra calorieën van de ijscoupe kunnen verstoken… Op het laatste moment komt de zon nog even onder het wolkendek door en zorgt voor een fraaie zonsondergang over de haven.
We sluiten de dag af met afwassen en het schrijven van ons verslag. Morgen staat er een wat langer traject op de planning, dus we moeten op tijd op pad.
Weer: Bewolkt, af en toe de zon, maar aangenaam en droog
-- Vaaruren / -- km Overnachting: YC Wesel
Klik op de foto om deze groter te tonen
) Het bruggehoofd op de linker oever |
) In de 60er jaren bij opruimwerkzaamheden opgevist uit de Rijn, maar te zwaar om af te voeren |
) Genieten van een hazelnoot coupe |
) En terwijl Rob de calorien er uit rolt....... |
) Schrijft Boukje haar levensverhaal |
) Ons plekje in de haven van Wesel |
) Avondstemming over de Rijn |
) En dan laat de zon zich toch nog even zien en zorgt voor een fraai sfeerplaatje |
|
Een van de twee Nederlandse sleepboten die we in Wesel zagen |
Om niet al te veel tijd te verliezen nuttigen we het ontbijt in de stad op een uitnodigend uitziend terras. We zitten vlakbij een kraam waar de uitbater met verve “design mondkapjes” (Made in Italy! ) verkoopt; hij doet goede zaken. Een dame met een panterprint jurk vindt haar bijpassende panterprint mondkapje en ziet er indrukwekkend uit. Ook nu valt ons op hoeveel er hier gerookt wordt. Wordt je in Nederland als roker toch wel een beetje aangekeken en is roken op een terras, hoewel niet verboden, toch steeds meer ‘not done’, hier is het de gewoonste zaak van de wereld. Ook bij ons staat er een stinkende asbak op tafel, die we dan ook resoluut op de grond zetten. De ober begrijpt het signaal en hij wordt direct vervangen door een lege. Verder valt het ons op hoeveel corpulente mensen er hier rondlopen. Ook het aantal jonge mensen met tatoeages lijkt hier aanzienlijk groter dan in Nederland.
Al met al duurt het allemaal wat langer dan gepland en kijkend naar de tijd, de afstand naar de volgende haven en in overweging nemende dat er zo langzamerhand het een en ander gewassen moet worden, besluiten we nog een dag in Wesel te blijven en de was te doen.
Zo gezegd, zo gedaan dus de was gaat in de wasmachine en terwijl die draait, maakt Rob zich nuttig met wat kleine klusjes aan de boot en gaat Boukje verder met haar levensverhaal.
Als de was in de droger zit, maken we een wandeling rond het vliegveld en lopen daarbij langs de oude spoorlijn van de voormalige brug. Hier blijkt ook een kleine museum spoorclub te zitten en daar wil Rob natuurlijk even kijken. Ze bezitten 2 kleine diesel locomotieven, een onderstel en ketel van wat ooit een stoomlocomotief was (en misschien ooit wel weer wordt) alsmede een aantal rijtuigen. Sommigen zien er nog goed uit en hebben nog een lopende keuring, anderen lijken nog net niet uit elkaar te vallen. Op twee rijtuigen zit nog het oude Reichsbahn logo met de adelaar.
Terug op de boot gaat Rob aan de slag met de maaltijd. We hadden zin in een hamburger, maar aangezien de slager die niet kant en klaar kon leveren en we geen zin hadden in diepvries, experimenteert Rob voor het eerst met vers gehakt en kruiden. En samen met de gesmolten kaas en bacon blijken ze prima te smaken
Weer: Zonnig en aangenaam
-- Vaaruren / -- km Overnachting: YC Wesel
Klik op de foto om deze groter te tonen
) Onze ligplaats in Wesel |
) Herinneringen aan iemand die hier aan zijn einde kwam |
) Op de linker oever is nog een groot deel bewaard gebleven |
) Restanten van de oprit naar de spoorbrug |
) Het oude spoortrace van de spoorlijn Hamburg-Venlo |
) Een van de rijtuigen van HSW |
) Een van de twee diesellocomotieven van de HSW |
) Het Reichsbahn logo uit de donkere tijden |
) Avondstemming op de rivier |
) Een spin doet zijn best |
"Daan" uit de Herkules serie |
Om 11:00 starten we de motor en uitgezwaaid door buren, zetten we koers naar de Rijn die op dat moment leeg is. Vlot draaien we tegen de stroom op en met een tandje bij sturen we naar de linker oever. Hier gaat het gas een tandje terug en met 1800 rpm tuffen we naar boven.
Het landschap doet af en toe een beetje aan Nederland denken, alleen zie je hier meer zandduinen. Op de vlakkere stukken tussen de strekdammen, ligt het vee met jongen rustig in het zonnetje of staat met de poten in het water. Op andere plekken zitten vissers of hele gezinnen langs de waterkant, de kinderen soms vrolijk zwaaiend naar ons. Wat opvalt, is dat er niemand in het water zwemt, op zich verstandig, want de stroming tussen de strekdammen maakt vreemde kapriolen.
Daarbij lopen we langzaam in op de Herkules 9 van Thyssen die met 3x2 bakken kolen op weg is naar Duisburg. Nu is zo’n ding niet alleen lang, maar ook erg breed. En door het zwenken in de bochten van de rivier zijn er hoegenaamd geen veilige mogelijkheden om er voorbij te gaan. Zoveel harder dan de Hercules kan ik niet en bij Duisburg moet ik oversteken en zal ik hem waarschijnlijk toch weer voor moeten laten gaan. Dus met een tandje minder, blijf ik er gewoon achter hangen.
Rond 16:45 bel ik de Eisenbahn jachthaven in Ruhrort (voorstadje Duisburg) of ze een plek hebben. Alleen als we dubbelen. Niet ons favoriet, maar naar de Marina van Duisburg zelf is nog minstens een uur varen en daar hebben we geen zin meer in.
Dus dubbelen we naast een wat verwaarloosd schip van vergelijkbare lengte. Het Is nog best wel even lastig, want er steekt ineens een flinke wind van achteren op en dat maakt het er niet makkelijker op. Maar goed, met wat hulp van ‘de havenmeester’ liggen we even later stevig vast aan de buurman.
Rob geniet van zijn welverdiende schippersbiertje en daarna gaan we onze dagelijkse wandeling maken. Deze voert naar de Rijn oever langs een verlaten, afgesloten park. Wat opvalt, is dat het allemaal een nogal verwaarloosde indruk maakt. Slecht onderhouden trappen en wandelpaden, veel onkruid en zwerfvuil en ook veel groepjes mensen langs de kant, die we als ‘verslaafden’ bestempelen. Langs de rivier ligt een soort boulevard en die ziet er wel aardig uit. Maar alles maakt toch een wat verwaarloosde indruk van vergane glorie.
Tegen 19:30 zijn we terug op de boot en beginnen we aan onze avondactiviteit: Verslag schrijven en maaltijd bereiden.
Weer: Zonnig en aangenaam
6.3 Vaaruren / 38.0 km Overnachting: YC Ruhrort, Eisenbahnhafen
Klik op de foto om deze groter te tonen
) Vee op de oevers |
) Zo lijkt het nog wel wat, maar de omgeving kan verder als desolaat worden bestempeld |
) Onze ligplaats, precies onder de brug, dus lastig te fotofraferen |
) Ook hier lijkt het heel wat |
|
Een van de losplaatsen voor kolen |
De dijken met vee en strandgangers maken langzaam maar zeker plaats voor industriecultuur |
De Herkules 9, waar we uren in de buurt zitten, dan weer er achter, dan weer er naast. |
Zo gezegd, zo gedaan en twee uur later sjouwen we de goed gevulde boodschappentas de trap naar de steiger af. Nadat we alles hebben opgeborgen bereidt Rob de boot verder voor en ruimt Boukje het interieur op.
Al met al is het twee uur eer we weg kunnen. Door de wind van achteren en het bootje voor ons, is het deze keer niet even ‘lijnen los en wegwezen’. Daarbij liggen we ook nog eens aan een andere boot vast met het daarmee verbonden risico van lijnen die blijven hangen. Dus zetten we een voorspring uit, dit biedt de mogelijkheid om door de schroef in zijn werk te zetten, het achterschip weg te laten draaien zonder naar voren te gaan. Dan is het een kwestie van achteruit, lijn los en weg. Zo gezegd, zo gedaan en even later sturen we richting de rivier. De AIS laat alleen een passagiersboot zien, dus daar wachten we even op en sturen daarna stroom op richting de linker oever.
De Rijn loopt hier door het Rhurgebiet, industrie pur-sang. Aan de rechteroever een aantal hoogovens met alles wat daar bij hoort. Zo zijn we getuige van het blussen van de cokes wat een indrukwekkende stoomontwikkeling produceert. Aan de linker oever vooral chemie en (container) overslag. Wat ook opvalt, zijn de vervallen industrie gebouwen op de linker oever. Indrukwekkende gebouwen, met kapotte ramen, gaten in de muren etc. en daardoor soms luguber overkomend als in een misdaadfilm. Het gekke is wel, dat ze vaak geflankeerd worden door moderne gebouwen en zelfs woningen.
Tussendoor ook landschappelijk fraaie stukken met veel groen, strandjes etc. We weten niet of het door het weer komt of dat er een andere oorzaak is, maar op een of andere manier komt het veel liefelijker over dan we ons van vorig jaar kunnen herinneren.
De rivier meandert hier behoorlijk en de beroepsvaart vaart dan ook met grote regelmaat stuurboord-stuurboord (het tonen van blauwe vierkante borden), waarbij de opvaart de binnenbocht neemt om zo min mogelijk stroming tegen te hebben. Aangezien ook wij geacht worden hier, indien nodig, aan mee te doen, moeten we continue opletten en zo nodig afstemmen via de marifoon. Er blijft echter genoeg ruimte over voor ons, dus wij tuffen lekker niet buiten de vaargeul ‘naar boven’.
Tegen de tijd dat we onze bestemming naderen, worden we opgelopen door een Nederlands vrachtschip met . . . . een Duitse motorkruiser op sleeptouw. Via de marifoon horen we dat de boot problemen had met de aandrijving en dat de schipper het toch verstandiger vond om zich te laten slepen. Rob complimenteert de schipper dat hij dit een mooi staaltje ‘varen doen we samen’ vindt waarop de schipper hiervoor dankt en ons een prettige vakantie wenst.
Als we de Paradishafen in willen draaien is het even niet duidelijk. Volgens het boek moet je tegenstrooms invaren en in de haveningang goed bakboord wal houden. Maar er liggen een paar gele boeien over bijna de hele haveningang, alsmede een rode en een groene, maar die lijken wel erg dicht bij elkaar te liggen. Dit wekt de indruk, dat de haven gesloten is, iets wat in deze tijd zeker niet uitgesloten is. Gelukkig komt er een speedbootje binnen en die geeft aan dat de haven gewoon open is en je gewoon op de tonnen aan kunt sturen. Die zien we inmiddels uit en andere hoek en dan blijkt de ruimte toch ineens een stuk groter. Zo zie je maar hoe lastig het is om op het water afstanden in te schatten. We zijn er inmiddels voorbij dus moeten we even draaien om vervolgens tegenstrooms zonder problemen in te varen.
Inmiddels heeft de havenmeester ons gezien (en herkend van vorig jaar!) en staat uitnodigend te gebaren waar we kunnen liggen. Even later, liggen we prima langs de steiger.
Hoewel het inmiddels tegen achten loopt, besluiten we toch om eerst een wandeling te gaan maken. Als we terug komen is het inmiddels tegen half tien en om nu nog aan een pasta maaltijd te beginnen, spreekt ons niet zo aan. Dus wordt het champignon soep met een broodje. En dat smaakt ons prima.
Rob bekijkt nog even de planning voor morgen en dat wordt maar een kort stukje naar Neuss. De volgende haven is gelijk 30 km verder en meer dan 40km vinden we echt te veel voor één dag.
Ondertussen werkt Boukje nog even aan haar levensverhaal en vervolgens schrijft Rob dit verslag.
Weer: Zonnig en aangenaam
5.8 Vaaruren / 33.0 km Overnachting: Paradishafen - MYC Düsseldorf
Klik op de foto om deze groter te tonen
) Dit wrak ligt kennelijk niet in de weg, want vorig jaar lag het er ook al |
) Vervallen industrie langs de oerver, decor voor misdaadfilms |
) Grote contrasten langs de oever - Vervallen indrustriegebouwen naast moderne infrastructuur en fraai uitziende villas |
) Groene oevers met zand- en grindbanken |
) Vroeger waren de bruggenhoofden vaak imposante bouwwerken |
) Slechts af en toe zie je wat bebouwing |
) Bij de middenpeiler is duidelijk te zien dat er nog een brug heeft gelegen |
) Moedig - met een kano op de Rijn |
) Verlaten en vervallen industriegebouwen wekken een lugubere indruk |
) De groene oevers maken plaats voor hoogovens |
) Het blussen van Cokes geeft indrukwekkende stoomvorming |
) Industrie cultuur, niet echt fraai, wel indrukwekkend |
) Je komt ze regelmatig tegen - Roeiers, je moet wel lef hebben tussen al die schepen en met die stroming |
) Op de rechter oever staalindustrie, op de linker oever chemie en overslag |
) De terminal van Chempark, de verzamelnaam voor alle chemische industrie in deze regio |
) Chemie brengt risicos met zich mee, zeker op het water; er ligt dan ook grof geschut klaar voor actie |
) Het vee op de oever geniet van de middagzon |
) Een van de weinige plaatsen langs de Rijn waar je zoiets als dit ziet |
) Opgestapelde stenen - Zou hier een groep Japanners gezeten hebben |
 geen idee.JPG')) Een ruine van . . . we hebben (nog) geen idee |
) Een van de vele veerponten op de Rijn, gezien het model zou je zeggen Made in Holland |
) Varen doen we samen - Een Nederlands binnenvaartschip heeft een duits motorjacht met problemen op sleeptouw |
) Avondstemming over de havan met een vliegtuig in de landing voor DUS |
Stuurboord-Stuurboord varen |
Op dit gedeelte van de Rijn is het aantal jachthavens dun gezaaid. Een aangezien we tegen de stroom in moeten, maken we niet meer dan ca 7 kmh. Hier moeten we dus goed plannen om niet al te lange dagen te moeten maken. In dat kader moet vandaag de keuze gemaakt worden tussen één traject van 42 km, wat neer komt op ca 7 uur varen of twee trajecten van 13 resp. 29 km, ofwel 2 ½ resp. 4 ½ uur varen. Omdat ons streven is om niet meer dan 5 uur per dag te varen, besluiten we dit deel dan ook op te splitsen in twee trajecten.
Vandaag dus het eerste deel van ca 2 ½ uur, maar niet nadat we nog even een korte wandeling hebben gemaakt rond de Paradishafen. Varen is ontzettend leuk, maar de hele dag zitten is niet goed voor het lijf, dus streven we er naar om elke dag toch wel minimaal een kilometer of 4-5 te lopen, al dan niet in combinatie met boodschappen doen. Vandaar ook ons uitgangspunt van max. 5 uur per dag varen, dan blijft er tijd over voor een wandeling en de buurt te verkennen rondom de jachthaven.
Nadat we de watertank nog even hebben bijgevuld is het tegen 13:00 als we weg kunnen. Ook nu komt de wind van achteren, dus ook nu passen we de “spring methode” toe en even later steken we achteruit van wal, draaien mbv de boegschroef de boot 180 graden om en zetten koers naar de rivier. Hoewel de AIS alleen het opvarende schip recht voor ons laat zien, melden we ons toch maar even via de marifoon. Het genoemde schip reageert direct met de melding dat de zaak helemaal vrij is. De motor gaat op 1800 en we sturen de Rijn op, waarbij we direct door de stroming worden weggezet. Maar het activeren van de stuurautomaat doet wonderen en even later varen we stabiel tegen de stroom in.
Al snel passeren we Düsseldorf met een aantal fraaie panden aan het rivierfront. Dit lijken oude panden die goed gerestaureerd zijn. Al met al, maakt het een welvarende indruk ivm de omgeving van Duisburg met vervallen fabriekspanden.
Dit gedeelte van de Rijn meandert erg sterk en dat is te merken aan de stroming. De beroepsvaart vaart dan ook met grote regelmaat stuurboord-stuurboord (wat zij kenbaar maken door het tonen van een blauw vierkant bord aan de stuurboord zijde van de stuurhut). Hoewel we er wel op moeten letten, hoeven wij daar verder niet op te acteren omdat we structureel buiten de vaargeul kunnen blijven. Één keer moeten we er wel op acteren, want net als wij op een haven afkoersen, horen we over de marifoon dat er een containerschip wil uitvaren en in de afvaart wil gaan. Op dat moment worden we net opgelopen (= ingehaald) door een ander schip in de opvaart en wat meer vermogen volgen we diens koers. Het gevolg is dat we op een gegeven moment tussen 2 schepen in zitten: één die ons over bakboord oploopt en één die ons over stuurboord met zijn blauwe bord passeert.
En dat levert een interessant beeld op (zie video).
Tegen vieren naderen we de haven van Neuss. Nu moet je haveningangen in Duitsland op de rivieren goed zoeken (en weten wáár), want ingangsbakens zoals we die in Nederland gewend zijn, moet je hier niet verwachten. Met een beetje geluk staat er een bord op de kant in de hoop dat er niet teveel begroeiing voor staat. Maar, dankzij het navigatiesysteem weten we de haveningang zonder problemen te vinden en met een beetje stuurmanskunst stuurt Rob de boot de smalle ingang in.
De plek achterin, waar we vorig jaar ook gelegen hebben, blijkt ook nu beschikbaar. Het is echter nog een klusje om de Stille Wille goed tegen de steiger te krijgen, want de dieptemeter geeft streepjes en de boegschroef maakt geluid alsof hij zand ipv water pompt. Ook de schroef laat meermaals horen het niet al te prettig te vinden. Maar goed, uiteindelijk liggen we na 13 km varen hemelsbreed amper 5 km verder.
We drinken een kop thee en gaan op buurtverkenning uit: een parkachtige omgeving met fraaie huizen en veel joggers en fietsers. We besluiten om vanavond het lokale restaurant van de Neusser roeivereniging te bezoeken en maken alvast een reservering (op dit moment verplicht in Duitsland).
Rond 19:30 schuiven we aan tafel (met schitterend uitzicht op de rivier) met een zeer attente bediening, voor een zeer smakelijk 4 gangen menu. Boukje gaat voor zeeduivel, Rob voor steak en we laten ons dat prima smaken. Je kunt merken dat dit deel aan de Rijn welvarender is dan het gebied in Duisburg waar we eerder deze week waren.
Om de 4 gangen menu calorieën te verstoken, lopen we op de terugweg met een kleine omweg naar de haven en zijn rond 22:30 weer terug aan boord.
Voor morgen staat Hitdorf op de planning, een traject van 29km, wat neer zal komen op 4 ½ uur varen.
Weer: Zonnig en aangenaam
2.4 Vaaruren / 14.0 km Overnachting: Marine Regatta Verein Neuss
Klik op de foto om deze groter te tonen
) Ons plekje in de Paradishafen |
) Blik op de Paradishafen, die te boek staat als één van de mooiste havens langs de Rijn |
) Vader en moeder Gans |
) Tja, als je onder de uitvliegroute van DUS ligt en de tijden weet, ligt de camera natuurlijk klaar |
) Een kunstwerk van Joseph Beuys 1921-1986 |
) |
) |
) Het rivierfront van Düsseldorf |
) Statige panden op de linker oever |
) Het oude deel van Düsseldorf met de Rijnkade, de witte toren is de Pegelturm, waar de waterstand van de Rijn wordt gemeten |
) Het rivierfront van Dusseldorf |
) Een bruggehoofd van de voormalige spoorbrug |
) Onze ligplaats in Neuss, we hopen dat de waterstand niet te ver daalt |
) Blik op de Rijn |
) Blik op de Rijn richting Dusseldorf |
) De Erft, een niet bevaarbaar zijriviertje, de Romeinen hadden hier al een brug gebouwd |
) Genieten van ons diner met uitzicht op de Rijn |
) Rob en zijn dessert - Een eierlikörbecher |
) Avondstemming op de Rijn |
Tussen twee schepen door |
|
Wervelingen in het water |
Na terugkomst wordt het ontbijt klaargemaakt en bereiden we ons voor, voor het traject van vandaag. 29km over een traject met veel bochten. Daarvoor gaan we nog even een frisse neus halen over een pad langs de Rijnoever, waar verschillend beeldhouwwerken staan o.a. van de beroemde en eigenzinnige Duitse kunstenaar Joseph Beuys, een granieten blok met gezicht en ogen die over de Rijn uikijken.
Het is 12:30 als we de lijnen losgooien en heel rustig naar achteren steken. Gelukkig staat er geen wind, want we zitten heel dicht tegen de kant aan en dat is goed te merken. Na een paar meter begint de dieptemeter de bodem te tonen en kunnen we iets bijsturen. Eenmaal voorbij een ander schip hebben we de ruimte en kunnen we de boot draaien.
Rustig laten we haar op de havenuitgang afvaren. De AIS laat geen passerende schepen zien, dus we kunnen zonder problemen de rivier op draaien. Als we in de stroming terecht komen, worden we direct weggezet maar de stuurautomaat zorgt er voor dat we snel een stabiele koers varen.
En zo varen we rustig tegen de stroom op, net buiten de vaargeul waardoor we ruimte genoeg hebben zonder de beroepsvaart in de weg te zitten. Die passeren elkaar hier regelmatig over stuurboord-stuurboord maar aangezien we ruimte genoeg buiten de geul hebben, hoeven wij daar vooralsnog niet aan mee te doen. Dat wil niet zeggen dat we er geen rekening mee moeten houden, want als het moet, moeten ook wij dit doen. Rob grijpt dan ook regelmatig naar de verrekijker, luistert aandachtig de marifoon uit en houdt nauwlettend de dieptes op de kaart en de dieptemeter in de gaten.
Aan het landschap te zien, zou je niet zeggen dat we hier door één van de dichts bevolkte gebieden van Duitsland varen: De oevers zijn groen met soms een dijk, dan weer zand- en grindstranden resp. banken. Soms loopt het vee in het water, dan weer zitten er vissers of gezinnen met spelende kinderen. Van dorpjes zie je niet veel, hooguit een hoog gebouw of een torenspits. De dijken zijn hier berekend op zeer hoge waterstanden met als gevolg, dat de bebouwing achter de dijken ligt.
Enerzijds jammer, want dorpjes aan de rivier zijn vaak pittoresk om te zien, anderzijds waan je je nu wel in een landelijk gebied, terwijl je beter weet.
Gezien de scherpe bochten, stroomt het hier op sommige plaatsen behoorlijk. Op een gegeven moment geeft de GPS amper 4 kmh aan, toch maar een tandje er bij dan.
Tegen 17:30 naderen we de haven van Hitdorf, ons reisdoel voor vandaag. Deze ligt op de rechter oever dus we moeten oversteken. Maar uitgerekend dàn worden we geconfronteerd met drie oplopende en één afvarend schip. Dat wordt dus even wachten. De motor gaat in z’n stationair, net genoeg om ons op de plaats te houden. Ondertussen programmeert Rob de haveningang in de automaat en zodra het laatste schip ons gepasseerd is, gaat de motor op vol vermogen.
Zonder problemen stuurt de techniek ons de haven in waarna de motor terug kan naar stationair en we rustig naar de plek varen waar we vorig jaar gelegen hebben. Hier krijgen we een plek aangewezen en met de hulp van een paar anderen liggen we even later aan de steiger. We melden ons bij de havenmeester in het clubhuis/restaurant (dus mondkapjes op) die het erg druk heeft omdat ze ook nog een boze restaurant klant te woord moet staan. Maar goed, na liggeld betalen gaan we het dorp in want we hebben nog wat proviand nodig, dus we gaan direct op pad naar de lokale supermarkt. Nadat we dit gedaan hebben, beginnen we aan de avondmaaltijd: Hamburgers met bloemkool en gebakken aardappeltjes. Rob leeft zich weer eens lekker uit in de kombuis en serveert de hamburgers gegarneerd met bacon, gesmolten kaas, gebakken ui en tomaat.
Het smaakt ons prima.
De rest van de vond spendeert Boukje aan het schrijven van haar levensverhaal en Rob begint aan het boek “The doomsday machine” over de nucleaire (oorlogs)plannen van de VS in de jaren 60.
Het is 23:30 als we te bed gaan, morgen op weg naar en door Keulen.
Weer: Zonnig en aangenaam
5.2 Vaaruren / 31.0 km Overnachting: YC Leverkusen Hitdorf
Klik op de foto om deze groter te tonen
) De lokale brandweer heeft een bbq |
Maar Rob gaat eerst naar de bakker voor verse broodjes. Helaas zijn die al uitverkocht, maar ze hebben nog wel gewoon vers brood. Dus dat maar meegebracht, samen met iets voor bij de koffie, een soort kruimelvlaai, wat uiteindelijk voldoende vulling geeft om als ontbijt te fungeren.
We maken eerst nog even een lekkere wandeling door het park langs de oever en na water tanken en elektra afkoppelen is het uiteindelijk rond half twee als we de lijnen losgooien. Rustig varen we richting de uitgang. De AIS laat één opvarend schip zien, daarachter is ruimte genoeg om de oversteek naar de linker oever te maken.
Met een rustig gangetje van soms amper 5 kmh klimmen we tegen de stroming op en al snel wordt de industrie van Leverkussen zichtbaar. Op de linker oever is dat één van de Ford fabrieken, op de rechter oever is dat het grote chemie complex van Bayer.
Even later zien we de indrukwekkende torens van de Kölner Dom en als we de bocht uitkomen zien we de bekende spoorbruggen. Veel oude havenpakhuizen aan de Rijnoever zijn fraai gerestaureerd in appartementengebouwen ; fraai is ook dat men de oude haven hijskranen daarbij heeft opgeknapt: het gehele beeld draagt bij aan een authentieke haven-boulevard sfeer. Wat opvalt langs de Rijn in deze regio, zijn de boulevards en fiets/wandelpaden. Deze worden dan ook zeer goed gebruikt door wandelaars, fietsers en skaters. Als dus zorgt het aanbod van dit soort voorzieningen, dat de mens ze vanzelf gaat gebruiken en dus bewegen in de buitenlucht.
Vlak na Keulen is Rob getuige van een noodsituatie op de rivier, die dankzij adequaat optreden van 2 Nederlandse schippers gelukkig goed afloopt. Een speedboot krijgt motorpech, juist op het moment dat hij in de dode hoek voor de boeg van een opvarend Nederlands containerschip zit (die hebben een blinde hoek van meer dan 400m). Juist als Rob de marifoon wil grijpen, roept een ander Nederlands schip: “XXXXX, afstoppen, er zit een plezierboot voor je boeg!” Zonder vragen te stellen ziet hij dat het schip onmiddellijk afstopt en door de stroom naar stuurboord draait. Hoe is dit afgelopen? Het is doodstil op de marifoon. Dan meldt het andere schip: “Ze zijn veilig !” en inderdaad ziet Rob ze verschijnen. Via de marifoon hoort hij dat de beide schippers zich rot geschrokken zijn. De mensen op het speedbootje waarschijnlijk ook. Dit is zo’n situatie waarin marifoon toch een hoop narigheid had kunnen voorkomen. Daarom vinden we het onbegrijpelijk dat er nog zoveel mensen zonder zo’n communicatiemiddel op dit soort wateren rondvaren, denkende dat je aan een mobile telefoon genoeg hebt.
We overleggen of we in Keulen zullen blijven of door zullen gaan naar Porz, nog zo’n anderhalf uur. We kiezen voor het laatste en tegen half zeven meren we af in Porz. Het is een erg warme dag geweest, dus we gaan op zoek naar een Eis café. We vinden dit op het pittoreske dorpsplein met veel volle terrassen. Bij binnenkomst en verplaatsing op een terras ook altijd mondkapje op; de bediening heeft altijd een mondkapje op. Boukje krijgt een gigantische noten Eis becher mit Sahne ( ook de ijs porties zijn in Duitsland groter) , Rob een Eis café, maar helpt Boukje ook om de Eis becher leeg te lepelen. Daarna moeten we gewoon een eind langs de Rijnoever wandelen om van het schuldgevoel van deze extra calorieën af te komen.
Vlak voor ons is een aardig stel afgemeerd in een Rib (Rigid Inflatable Body=Rubberboot met vaste bodem) Ze spreken ons in een mengsel van Nederlands-Duits aan over ons schip Stille Wille. Het blijkt een Duitse man getrouwd met een Nederlandse vrouw. We nodigen ze uit om ons schip van binnen te bekijken en ze laten merken dat de praktische inrichting hen erg aan spreekt. Ze huren jaarlijks een Linsen waterverplaatser in Nederland, maar zijn dan eerst bezig om vaasjes , schemerlampjes, schilderijtjes en ander overbodige dingen weg te ruimen voordat ze gaan varen. Ze moeten ’s-avonds al weer terug naar huis , want de man blijkt aannemer te zijn en vertelt dat hij -door Corona-het nog nooit zo druk heeft gehad. Iedereen wil kennelijk zijn huis nu verbouwen. We zwaaien ze hartelijk uit. We hebben geen zin meer om te gaan koken, dus beperken we ons tot een paar boterhammen waarna Rob een begin maakt met het dag verslag.
Weer: Zonnig en aangenaam
5.1 Vaaruren / 31.0 km Overnachting: Club für Wassersport Porz
Klik op de foto om deze groter te tonen
) Ons plekje in Hitdorf |
) De veerpont vaart behendig tussen de afdalende schepen door |
) En dat allemaal voor onze Aspirine, zepen en nog veel meer - Het chemiecomplex van Bayer Leverkussen |
) De torens van de Dom van Keulen |
) De Dom van Keulen |
) Naast de Dom, een ander landmark van Keulen - De beroemde spoorbrug |
) Markering van een ondiepte, aan bakboord passeren |
) Onze plek in Porz |
) Een oude tak van de Rijn is verbouwd tot een fraai stadspark |
) Typische Duitse vakwerkhuisjes in het oudere deel van Porz |
Blik op de Rijn |
De AIS laat maar één schip zien en daar draaien we rustig achter langs de Rijn op. Ook de rest van de reis is het rustig met de beroepsvaart, ze zijn op de vingers van 2 handen te tellen. De oevers beginnen te veranderen, hier zie je toch vaker dorpjes langs de oever. De naam staat met grote letters op de kademuren, we vermoeden een overblijfsel uit het verleden toen er nog geen navigatiesystemen waren en de kaarten ook nog niet je van het. Ondertussen leest Boukje het boek “Feitenkennis” van de bekende Zweedse arts Hans Rosling uit; een boek met een positieve blik op de wereld gestaafd door statistische data. Een geweldig boek en een echte aanrader voor iedereen die meer wil weten over “de toestand van de wereld”.
Als we in de buurt van onze bestemming komen, worden de oevers in beslag genomen door grote complexen met petro-chemische industrie en hun laad- en losterminals. Maar aan de horizon verschijnen ook de eerste heuvels van het smallere deel van het Rijndal. Morgen zullen we Bonn passeren, daarna wordt het pas echt mooi en groen.
Tegen vieren komt de haven van Mondorf in zicht. We treffen het, de AIS laat een lege rivier zien. En dat komt goed uit, want de haven ligt op de rechter oever. Dus wordt de automaat op de haveningang geprogrammeerd en met een tandje erbij steken we gestaag de rivier over naar de rechter oever.
In de haven krijgen we een plek toegewezen door de havenmeester, een kordate vrouw. We twijfelen of we in de toegewezen box kunnen, dat is en blijft lastig in te schatten vanaf het water. Daarbij hebben we nogal wind over dwars, maar met wat hulp van de kant lukt het en even later liggen we in een prima box. We hebben een mooi uitzicht over het water en vooral op leden van de roeivereniging die hier oefenen met skiff, dubbel 4 met stuurvrouw, dubbel twee etc. Nostalgie voor Boukje die in haar studententijd in een vrouwen-acht roeide.
We maken na aanmeren eerst een wandeling over het schiereiland naast de haven en komen uiteindelijk via het dorp bij de veerpont uit, waar we een ijsje uit het vuistje eten.
Na terugkomst is het tijd voor de wekelijkse video call met de kleine man maar dat loopt helaas niet al te soepel. De camera van de laptop doet het niet dus vallen we terug op de telefoon. Maar ook het feit dat Bauke met Adriaan en Eline in de auto zit, maakt het er niet makkelijker op. Maar goed, we zien hem weer even en hij ziet ons weer even. Zijn aandacht voor de passerende auto’s lijkt echter groter dan die voor ons. Maar ach, daar is het een kind voor.
Terwijl Boukje het avondeten voorbereid, begint Rob aan het verslag voor vandaag, zodat we vanavond weer bij zijn.
Weer: Zonnig en aangenaam, later een fris windje
3.1 Vaaruren / 19.0 km Overnachting: MYC Mondorf
Klik op de foto om deze groter te tonen
) Havenkranen in vrolijke kleuren |
) Overblijfselen uit de tijd zonder GPS - Plaatsnamen op de kademuren |
) Aan de horizon doemt de Drachenfels op, het begin van het smallere deel van het Rijndal |
) Ons plekje in Mondorf |
) De veerpont van Mondorf |
) Het water staat duidelijk lager dan normaal |
) Restanten van een oude boom |
) De oude tak van de rivier de Sieg |
Het is uiteindelijk 13:30 als we de lijnen los kunnen gooien. Het waait niet, dus we hoeven niet moeilijk te doen en we laten haar rustig achteruit de box uit lopen. Eenmaal vrij van de steigers draaien we de neus richting de uitgang en varen rustig richting de rivier, rekening houdend met de roeiers van de lokale roeivereniging.
De AIS laat niks zien en dat is vreemd, want de veerpont vaart juist weg. Dus start Rob de PC opnieuw op en dat biedt uitkomst. Er is één afvarend schip, maar daar kunnen we zonder problemen voor langs dus bij de havenuitgang gaat de motor op 1800 rpm en kruisen rustig de rivier over naar de linker oever en vinden ons pad, net buiten de vaargeul. De drukte valt mee, het is vooral afvaart wat we tegenkomen alsmede de nodige rondvaartboten.
We passeren Bonn, de voormalig hoofdstad, maar echt indrukwekkend is de stad niet vanaf het water. Afgezien van de promenade waar, zoals we elders ook al hadden gezien, de nodige fietsers, skaters en wandelaars te zien zijn.
Na de laatste brug van Bonn verandert het landschap, want na door industrie en bebouwing gevaren te zijn, ontvouwt zich nu het Siebengebierge met de bekende Drachenfels. Hier wordt het Rijndal smaller en fraaier. Bebouwing en industrie maken plaats voor groene heuvels.
Een uur later passeren we de Drachenfels, een uitloper van het Siebengebirge die de vorm zou hebben van een slapende draak, waarbij de rots van de Drachenfels de kop voor moet stellen.
Het is dat we het weten van de toeristische info, want je moet toch wel een flinke dosis fantasie hebben om er een slapende draak uit te halen.
Tegen vijven naderen we de haven van Oberwinter, ons reisdoel van vandaag. Hier worden we geconfronteerd met de lage waterstand van dit moment, (1 meter onder het normale peil) want bij het invaren schiet het echolood in de stress, laat de dieptemeter streepjes zien en begint de motor te protesteren. De toch al niet al te hoge snelheid loopt nog meer terug . . . . Tandje erbij . . . . ja, dat helpt . . . . langzaam komt er wat meer snelheid in en begint ze weer te wiebelen . . . . Het echolood begint weer een bodem te tonen, de dieptemeter toont . . . 30cm . . . we zijn vrij en we varen rustig naar een vrije passantenplek. We hopen maar dat het water niet nog verder zakt. Dankzij de duidelijk groene bordjes met Gäste, vinden we een goede plek om langszij aan te meren Achter ons komt nog een zeilboot binnen. Rob maakt even een praatje om te weten of zij ook de bodem konden voelen bij invaren, en dat blijkt zo te zijn. Het aardige stel blijkt, al motorrend de Rijn afzakkend, op weg naar Nederland om daar in Zeeland te gaan zeilen. Ze hebben zo vandaag 100 km kunnen afleggen.
Na het drinken van een kop thee met de vanmorgen gekochte citroentaart, maken we eerst een wandeling langs de Rijn en vervolgens doen we boodschappen bij de nabijgelegen supermarkt. Ook hier valt weer op dat verpakkingen van, met name, vlees groter zijn dan bij ons in Nederland. Maar gelukkig is er ook een slagerij, waar je vlees(waren) gewoon per gewicht kunt krijgen. Daarnaast bestaat koffie koek of kruidkoek helemaal niet, dus dan maar een cake gekocht voor een plakje bij de koffie.
Bij terugkomst gooien we eerst een was in de wasmachine, die kan dan mooi draaien terwijl wij eten: Kip met paprika in Oyster-Garlic saus en rijst.
Na het eten is de was klaar, die we vervolgens in de droger stoppen en een krap uur later hebben we weer schone handdoeken, t-shirts en aanverwant spul.
Tijd om naar bed te gaan.
Weer: Bewolkt, aangenaam, af en toe een fris windje
3.6 Vaaruren / 22.0 km Overnachting: Yachthafen Oberwinter
Klik op de foto om deze groter te tonen
) De havenmeester van Mondorf heeft ook groene handen |
) De haven van Mondorf |
) Brandweer Bonn verzamelt bij de blusboot |
) Het rivierfront van Bonn is weinig indrukwekkend |
) De boulevard van Bonn |
) Na het passeren van de laatste brug, ontvouwen de heuvels van het Rijndal zich voor ons |
) Een van de landmarks van de regio - De Drachenfels |
) De Drachenburg, een ruïne op de top |
) |
) De Drachenfels, het zou een slapende draak voor moeten stellen, met de rots als zijn kop |
Om een idee te krijgen van de stroming |
Na het ontbijt gaat Rob aan de slag met de dekwaspomp en de borstels om het vuil eraf te borstelen. Het is gelukkig aangenaam weer, dus om te voorkomen dat kleren nat worden, doet hij dat gewoon in zijn zwembroek. Ondertussen doet Boukje de afwas een geeft de natte cel een grote beurt. Tot slot haalt Rob de stofzuiger nog door de boot en zijn we klaar voor vertrek, maar niet nadat we onder de douche zijn geweest.
Om half twee gooien we de lijnen los en draaien de boeg richting de uitgang. Bij het uitvaren volgen we het advies van één van de havenbewoners en houden bakboord aan. Dat voorkomt echter niet, dat we net als gisteren, contact maken met de bodem. De dieptemeter geeft weer streepjes en het echolood is een kunstwerk. Rob geeft wat meer vermogen en langzaam komt de snelheid er in. En dan verschijnt daar weer 0.3 op de dieptemeter en toont de echo weer een bodemlijn.
Helemaal lekker loopt het nog niet daar beneden en we hebben het idee dat we wat wier onder hangt. Dus eenmaal in de vaargeul gaat het een paar keer vol vermogen achteruit en dat helpt.
We zetten de koers in de automaat en met een gestage 6 kmh kruipen we omhoog.
Net buiten Oberwinter ligt er een schip van de brandweer voor anker; even verder ligt een Nederlands schip er nogal vreemd bij : Scheef, vlak bij de oever en de boeg duidelijk hoger dan de rest van het schip. Een vreemde plek en we hebben het idee dat hij aan de grond zit en dat de brandweerboot daar ligt om ons en andere schepen te waarschuwen.
Het landschap wordt steeds fraaier, industrie en zakelijke bebouwing maken plaats voor heuvels, pittoreske dorpjes en boulevards. Een van de markante punten die we passeren, is de Brücke von Remagen. Restanten van een brug over de Rijn waar in de nadagen van de 2e wereldoorlog een hevige strijd is geleverd. Van de brug zelf is niets meer over, alleen de 2 markante bruggenhoofden aan beide oevers staan er nog. Die op de linkeroever is ingericht als Friedensmuseum met in de torens de Amerikaanse en Duitse vlag.
Tegen vijven naderen we Brohl, onze overnachtingsplek voor vannacht. We vinden een prima plek aan de gastensteiger en krijgen hulp van de buren. Tijdens het aanmeren worden we opgeroepen via de marifoon, maar Rob heeft andere dingen aan zijn hoofd en antwoord alleen met ‘Stand by’.
Als het schip ligt, pakt hij de marifoon en vraagt wie ons heeft opgeroepen. Het blijkt een van de Duitse forum deelnemers te zijn die wist dat we in de buurt waren want hij had ons gevolgd op de AIS. Hij ligt zelf aan de overkant in een andere haven. Leuk dat soort contacten.
Nadat we even wat gedronken hebben, maken we een aardige wandeling naar het volgende dorpje. Aanvankelijk langs de drukke B9, maar uiteindelijk vinden een trapje naar beneden naar een pad tussen de begroeiing van de Rijnoever. We komen bij een riviertje en daar kunnen we onder de weg en de spoorbaan daar naar de andere kant, zodat we via een andere route terug kunnen. Dit riviertje blijkt Vinxtbach te zijn, in de Romeinse tijd de grens te zijn tussen twee provincies: Germania Superior en Germania Inferior. De naam Vinxtbach is mogelijk een afleiding van het Latijnse woord finis, dat einde of grens betekent.
Na terugkomst doet Boukje de voorbereidingen voor de maaltijd terwijl Rob een begin maakt met dit verslag en het overzetten van de foto’s.
Weer: Wisselend bewolkt, matige wind
3.3 Vaaruren / 19.0 km Overnachting: Brohler Bootsclub
Klik op de foto om deze groter te tonen
 vastgelopen schip.JPG')) Een blusboot van de brandweer ligt voor anker bij een (vermoedelijk) vastgelopen schip |
) Maar haalt ons even later in |
) Het bruggenhoofd van de voormalige Brug van Remagen op de linker oever |
) Het bruggenhoofd op de rechter oever |
) De monding van de Ahr |
) Een zg Pegelturm, waar de waterstand van de Rijn wordt gemeten |
) Een van de vele burchten langs de Rijn |
) Onze ligplaats in Brohl |
) Onze dagelijkse wandeling, deze keer langs de oever richting Bad Breisig |
) Dit doet een beetje aan de omgeving van Sleeuwijk denken |
) De Vinxtbach, vroeger de grens tussen twee romeinse provincies |
) Een historische kilometer paal, alleen de eenheden zijn ons nog niet duidelijk |
|
Een van de vele veerponten |
Zo gezegd, zo gedaan, schone mondkapjes mee ,en wat later kopen we een paar treinkaartjes en stappen we in de trein naar Koblenz. Een krap half uurtje later stappen we uit bij de Altstadt, het oude centrum van Koblenz. We struinen door dit oude, deels pittoreske deel van de stad wat we ons van vorig jaar niet kunnen herinneren. Toen was het regenachtig, maar nu door het mooie weer zitten de terrassen vol. Op één van de pleinen eten we een sorbet, voor Boukje in ieder geval eentje zonder de Sahne, want anders groeien we dicht. Duitsland is immer het land van de Eiscafé’s en lopen daarna richting de Moezel. Langs de Moezel boulevard staan gedenk borden over de deportaties aldaar tijdens de 2e wereldoorlog van de Sinti en de Roma. Ook gedenkborden over de val van de Berlijnse Muur in 1989 en de Duitse eenwording een jaar later. Over de boulevard van de Moezel lopen we naar Deutsches Eck, het punt waar Rijn en Moezel tezamen komen. En trekpleister voor toeristen en een nogal bombastisch enorm ruiterstandbeeld van keizer Wilhelm I. op een gigantische sokkel
Inmiddels loopt het tegen 7en en we besluiten om ergens te gaan eten. We zijn niet de enigen die dit willen, overal staan mensen in de rij om een plaatsje op een terras te krijgen. Het is wachten op je beurt, de bediening met mondkapje begeleid je naar je plaats en vraagt ondertussen jezelf te registreren met naam , adres en telefoon nummer ivm Corona. Mocht er een besmetting optreden , dan kan men je achterhalen voor het contact onderzoek. Uiteindelijk belanden we bij een restaurant op de Rijnkade met prima eten en uitzicht op de bergen van de rechteroever, die mooi oplichten in de ondergaande zon.
Na afloop lopen we weer richting het station en uiteindelijk zijn we rond half twaalf thuis en gaan min of meer direct naar bed.
Weer: Zonnig en aangenaam
-- Vaaruren / -- km Overnachting: Brohler Bootsclub
Klik op de foto om deze groter te tonen
) Een van de pleinen in de Altstadt, vol met druk bezette terasjes |
) Een van de pittoreske delen van Koblenz |
) De 'Altstadt' van Koblenz blijkt fraaier dan we ons konden herinneren |
) Een herinnering aan de scheiding de Duitslanden - Stukken van de Berlijnse muur die vele levens verscheurde en vernietigde |
) Het bombastische standbeeld op Deutsches Eck, waar Rijn en Moezel samen komen |
) Terwijl wij genieten van ons diner, werpt de zon haar laatste warme licht op de rechter Rijnoever |
) Nog even een Latte |
Het is uiteindelijk tegen half twee als we de lijnen los gooien en richting de rivier varen. Daar aangekomen toont de AIS alleen een opvarend schip op 1500m dus we draaien zonder probleem de rivier op. De motor gaat op de gebruikelijke 1800 rpm en langzaam maar gestaag banen we ons een weg naar boven. Soms hebben we de rivier alleen, soms is het ineens heel druk met op en afvarende beroepsvaart. Maar dankzij AIS weten we precies wat er aan de hand is. Boukje is ondertussen geheel verdiept in een ander boek van de Zweedse arts Hans Rosling:”Mijn kijk op de wereld”, wat hij in 2017 nog net voor zijn dood heeft kunnen schrijven. Omroerend en zeer de moeite waard.
Als we de ingang van een van de havens vlak voor Koblenz passeren, worden we opgeroepen door een afvarend vrachtschip. Of we stuurboord-stuurboord willen gaan, want hij wil achteruit de haven in steken. Uiteraard willen wij dat, dus nadat we dit verzoek bevestigd hebben, sturen we richting de ‘rode kant’ van de vaargeul zodat het schip alle ruimte heeft. Een mooi voorbeeld van “Varen doen we samen”, maar uiteindelijk zal ook blijken dat het een Nederlands schip is, uit Lemmer notabene.
Rond half zeven passeren we Deutsches Eck, waar Rijn en Moezel samen komen. Hier is het de bedoeling dat je, wanneer je richting de Rijn verder gaat, ruimte laat voor schepen die uit de Moezel komen. Dat doet Rob dus ook en vaart alvast wat richting het midden van de rivier, temeer daar de AIS een afvarend schip laat zien op de Moezel. En dat komt goed uit, want even later meldt het schip zich. Het achter ons varende schip meldt zich en wij doen dat ook even.
Rond zeven uur varen we Rheinlache binnen, een doorlopende, fraaie inham van de Rijn waar de jachthaven is gevestigd. Het ziet er vol uit, maar we zien een plekje aan de kopsteiger. Van wege de korte steiger niet ideaal, maar het kan ook slechter. Als we ons melden krijgen we te horen, dat ze ons daar liever niet hebben. De steiger is namelijk niet echt berekend op schepen van 11m en 11 Ton. Dus krijgen we een andere plek toegewezen en even later liggen we prima tegen de steiger.
Na het tanken van water en aansluiten van de walstroom maken we nog even een korte wandeling en beginnen vervolgens aan het eten.
Weer: Zonnig en aangenaam
6.3 Vaaruren / 33.0 km Overnachting: YC Rheinlage
Klik op de foto om deze groter te tonen
) Blik op de Rijn vanaf de landtong die de haven van Brohl vormt |
) De landtond die de haven van Brohl schijdt van de Rijn |
) Dankzij de stuurautomaat, kun je rustig af en toe even naar de kuip lopen een een foto naar achteren te maken |
) Boukje aan de afwas |
) Rob aan het roer |
) De Pegelturm van Andernach |
) De bekende kraan van Andernach |
) Altijd leuk om ergens een H&S container tegen te komen |
){kind=spacer} Een Nederlands ponton, geladen met een enorme transformator; Rob zag er wel wat in voor zn modelbaan |
) Let op, werkzaamheden, aan bakboord passeren en niet oplopen |
) De Euforie had ons opgeroepen om SB-SB te passeren omdat hij de haven in wilde varen |
) Historiche bebouwing op de rechter oever |
) Sporen uit het verleden |
) Boukje geniet van de rust op het achterdek en leest een boek |
600km van Konstanz, 400km van Hoek van Holland |
) Typisch Duitse vakwerkhuisjes langs de oever |
) Fort Ehrenbreitstein |
) Deutsches Eck, waar Rijn en Moezel samen stromen, we varen hier SB-SB met een schip wat uit de Moezel komt |
) Deutsches Eck, waar Rijn en Moezel samenstromen |
) Het warme licht van de ondergaande zon schijnt over de rechter oever |
) Ons plekje in Koblenz Rheinlache |
Boodschappen doen duurt altijd langer dan we denken, ook ivm het zoeken waar wat staat, . Het is uiteindelijk dan ook over tweeën als we de lijnen losgooien en richting de rivier varen. De haven meester heeft aan Rob nog zijn telefoonnummer gegeven opdat we op de terugweg hem kunnen bellen om een plaats in deze jachthaven te reserveren.
De AIS toont alleen 2 rondvaartboten, de eerste is de havenmond al voorbij, de tweede kiest duidelijk de BB wal dus wij kunnen zonder problemen de Rijn opdraaien. Omdat we in de buitenbocht zitten hebben we flink wat stroom tegen, dus er gaat een tandje bij.
Als we bij de monding van de Lahn komen, merken we weer dat we in Duitsland zitten. Waar haveningangen en riviermondingen in Nederland in het algemeen duidelijk zichtbaar zijn, moet je in Duitsland echt weten waar die zit. Gelukkig laat het navigatiesysteem hem duidelijk zien en aangezien er voorlopig toch geen verkeer aan komt, zet Rob de riviermond in de stuurautomaat en steken we langzaam maar gestaag de rivier over. De twee afvarende vrachtschepen laten duidelijk zien dat ze de buitenbocht ingaan, dus daar hebben we ook geen last van.
En zo draaien we de Lahn op en wachten ons tot Bad Ems minstens 3 sluizen met elk zo’n 3 meter verval omhoog. Gelukkig zijn de sluizen naast gewone bolders ook voorzien van glijstangen zodat je niet telkens de lijnen hoeft over te pakken.
Aan het begin van de Lahn, of eigenlijk het eind, is nog wel de nodige bebouwing en wat industrie, maar al snel komt de eerste sluis in zicht. De lichten tonen rood dus Rob belt even maar tegelijk zien we de deuren al open gaan. Van de sluiswachter krijgen we een brochure over de Lahn en een stempelkaart. Bij elke sluis kunnen we een stempel krijgen en met een volle kaart dingen we mee in een loterij.
Als we de sluis uitkomen ontvouwt zich het landschap wat we in onze gedachten hadden: Een kalme rivier, omgeven door bomen en beboste helling met slechts hier en daar bebouwing. Met de motor op 1200 rpm varen we, nauwelijks een hekgolf achterlatend, over het spiegelgladde water.
Het is ronduit idyllisch te noemen. Grote schepen zie je hier niet, alleen pleziervaartuigen, mensen in kano’s, zwemmers, SUP-ers, luchtbedden etc. Ook passeren we veel campings met naast de tenten of caravans opvallend veel auto’s met NL nummerborden. Kennelijk is dit gebied geliefd bij de Nederlanders.
Al snel komen we bij de 2e sluis. Ook hier verloopt het schutten soepel, hoewel het wel enige behendigheid vergt met de lijnen. Maar goed, in Nederland zijn we wel wat gewend als het om schutten gaat, dus dit lukt ook wel.
Rond half vijf vinden we het wel mooi geweest voor vandaag en we besluiten in Bad Ems te overnachten. Gisteren hebben we meer dan 6 uur gevaren en dat is best wel lang. Dus bouwen we een rust/wandeldag in voor morgen en boeken gelijk 2 nachten.
We maken een wandeling naar het centrum van Bad Ems. Vroeger, eind 19e en begin 20e eeuw was het een wereldberoemd kuuroord voor de happy few dwz de tsarenfamilie, keizer Wilhelm en andere royalty en notabelen En dat is te zien aan de (nog steeds)indrukwekkende hotels en riante villa’s en zomerhuizen waar zij vertoefden. Met de mooie parken en wandelpromenades, toch een sfeer van vergane glorie. Maar Bad Ems komt nu, in de stralende zon, fraaier over dan een aantal jaren geleden toen we hier waren, maar toen was het ook druilerig weer en uitgestorven.
We doen ons te goed aan een lekkere ijscoupe (zonder Sahne!) en lopen aansluitend langs de rivier terug naar de haven. Als we terug zijn, loopt het inmiddels tegen 10en en we hebben geen zin meer om nog warm te eten. Dus houden we het bij lichte maaltijd in de vorm van een broodje en een glas melk. Prima, als je niet veel energie verstookt, heb je ook niet zoveel energie nodig.
Na het eten beginnen we aan het schrijven van het verslag van vandaag. Morgen staat er een wandeling naar Nassau op de planning, een wandeling van ca 2 uur en vervolgens met de trein terug.
Weer: Zonnig en aangenaam met af en toe een verfrissend windje
2.4 Vaaruren / 16.0 km Overnachting: YH Bad Ems
Klik op de foto om deze groter te tonen
) De eerste sluis die ons van de Rijn op de Lahn zal brengen |
) Schutten in de eerste sluis die ons van de Rijn op de Lahn brengt |
) Spoorbrug over de Lahn |
) Hier doen we het voor, een rustieke rivier in een prachtig landschap |
) Fraai begroeide oevers |
) Kennelijk hadden ze toen ook al oog voor mooi uitzicht |
) Met net iets meer dan stationair is die het ultime onthaasten |
) Schutten in één van de 14 sluizen in de Lahn |
) Blik naar achteren |
) Eens werd hier lood en zilver verwerkt, nu winkelcentrum |
) De stuw in Bad Ems, gelukkig kunnen wij er via een sluis langs |
) Een kastanje aan een van de vele prachtige bomen langs de Lahn in Bad Ems |
) Doorkijkje op de Russische Orthodoxe kerk in Bad Ems |
) Onder het toeziend oog van de maan, werpt de de zon haar laatste stralen over de linker oever |
) De avondzond werpt haar licht door het water van de fontijn in de Lahn in Bad Ems |
) Een beverrat, de eerste die we zien, geen familie van de rat, maar van de bever; een amfibische uitvoering van de alpenmarmot |
Na de brunch gaat Boukje een deel van de was met de hand doen en hangt de was op de railing om te drogen. Rob plaatst de foto’s en video’s van de afgelopen dagen op de website. Zo kunnen ook anderen onze reis volgen.
Het is dan ook tegen vieren, eer we toekomen aan wandelen. We pakken schone mondkapjes mee en besluiten naar Nassau te gaan lopen, zo’n 7km (ofwel 2 uur) en dan met de trein terug. We blijken echter geen kleine waterflesjes te hebben dus we lopen en-route even langs de LIDL om deze alsnog aan te schaffen. De Lidl is gehuisvest in een prachtig gerestaureerd fabrieksgebouw uit begin 19e eeuw.
Vervolgens lopen we over de Lahnkade door Bad Ems, wat er in het zonnetje toch wel fraai uit ziet met al die oude majestueuze gebouwen uit het verleden. Er zijn bronnen waar mensen water uit kunnen tappen; een centrale bron geeft op de muur de gehele scheikundige samenstelling aan van basisch tot zuur. Als we de rand van de stad bereiken gaat de kade over in een wandel/fietspad, beschut door bomen. De historie van deze regio gaat terug tot in de Romeinse tijd, want toen liep hier de Limes, of wel de grens van het Romeinse Rijk met Germania Libera (maar -what’s in a name-door de Romeinen Germania Inferior werd genoemd). Zo lopen we ook langs een de laatste boortorens, die gebruikt werd om mineraal water te winnen. Onderweg ook een grenspaal uit de 18e eeuw, bij het begin van het gebied van Nassau ,waar nog vaag een leeuw op is te bekennen die inderdaad sterk doet denken aan onze Nederlandse Leeuw.
We passeren ook één van de stuwcomplexen in de Lahn, dat ligt echter in de volle zon te blakeren en we besluiten dan ook er verder niet te lang te blijven. Daarbij is de kans groot, dat we er morgen sowieso langs komen als we verder varen.
We zoeken even beschutting onder een paar bomen en raken in gesprek met een wat oudere man die daar even uitrust van zijn fietstocht. Het gesprek komt al snel op gezondheid en Corona en de man geeft ons een paar tips over wat we wel en niet moeten eten. Vooral veel paprika, pepers en tomaten, en vooral heel veel bewegen. En last but not least: Een glas rode wijn voor het slapen gaan en één keer per week je mond spoelen met whisky. Hij blijkt 70 te zijn en gemiddeld zo’n 3000 km/jaar te fietsen.
Even later scheiden onze wegen zich en gaan wij verder naar Nassau. Het is nu erg warm en windstil als we in Dausenau, ongeveer op de helft, aankomen. Het is inmiddels tegen zessen. We staan voor de keuze: Lopen we door naar Nassau (nog ca een uur) of stoppen we hier? Een blik op de dienstregeling van de trein laat zien dat er volgende trein over 20 minuten gaat en we staan nu vlak bij het station. Doorlopen zal tot gevolg hebben dat we niet voor kwart voor negen thuis zijn, zo niet later. De keuze valt op op de trein nemen en even later kopen we op het perron 2 kaartjes. Een beeldscherm wat in de zon moeilijk te lezen is met teveel keuze mogelijkheden. Geef ons de OV Chipkaart maar….
Na 10 minuten rolt de trein langs het perron en worden we vriendelijk verwelkomd door de conductrice met mondkapje. Het is een kort treinritje van ruim 10 minuten en even later stappen we al weer uit op Bad Ems West.
We lopen nog even de LIDL binnen want we hebben nog een paar dingen nodig. Boukje blijft op zoek gaan naar ontbijtkoek oid voor bij de koffie maar dat kennen ze hier kennelijk niet. Wel wafels en chocoladekoeken in allerlei maten. We lopen vervolgens richting de haven.
Hier nemen we even een rustmoment en gaan, voorzien van appelsap voor Boukje, een biertje voor Rob en voor beiden een schaaltje chips, op ons zwemplateau zitten met onze voeten in het water. Een weldaad als die een paar uur bij deze hoge temperatuur in wandel/bergschoenen hebben gezeten. Kleine visjes zwemmen rond onze voeten en eentje knabbelt zowaar even aan een teen van Boukje
Als we een beetje zijn bijgekomen, gaan we aan het eten beginnen: Zalm uit de oven, met sperziebonen en gebakken aardappels. We laten het ons goed smaken.
Na het eten doet Boukje nog een was en daarna pas de afwas samen. Naast ons is een zeilbootje komen te liggen en Rob maakt nog even een praatje met de man van het stel. Een moeder eend met een jong bedelt om een stukje brood en even later komt er ook een zwanen familie met jongen langs die tegen de boot tikken om aandacht. Het moet niet te gek worden….
We sluiten de avond af met het schrijven van het verslag en wat lezen.
Weer: Zonnig en zeer warm
-- Vaaruren / -- km Overnachting: YH Bad Ems
Klik op de foto om deze groter te tonen
) De torenspits torent hoog boven de fraaie boven langs de Lahn uit |
) Op een zonnige dag ziet Bad Ems er best wel aardig uit |
) Het centrale badhuis van Bad Ems |
) Het vormalige seinhuis van Bad Ems |
) Een oude grenspaal uit de 18e eeuw |
) De andere kant, vaag is er iets van een leeuw te herkennen, die we ook in de Nederlandse wapens terug zien; uit deze streek komt ons koningshuis |
) Moeder, wat is het heet zo in het open veld |
) Rode treinen in schril contrast met de groene omgeving |
) Ossen in de wei |
) De ganzen schieten in de stress en komen massaal op ons af |
) Ook in Duitsland geldt mondkapjesplicht in de trein |
Dus we doen ons te goed aan een lekker broodje, een stuk pruimentaart en elk 2 Latte’s.
Bij terugkomst in de haven komt er net een Zwitser uit Bazel binnen met een in Nederland gebouwd schip. Rob helpt de man, die alleen vaart, even met het aanleggen en er ontstaat een geanimeerd gesprek waarbij de nodige vaarinformatie wordt uitgewisseld.
We maken ons vervolgens klaar voor vertrek: Water tanken, elektra afkoppelen etc. Juist als we weg willen varen, komt de Zwitser nog even buurten en komt nog even terug op onze plannen om ons schip opnieuw te laten schilderen. Hij wil dat ook graag laten doen, maar heeft daartoe geen netwerk in Nederland. Rob geeft hem het adres van onze schilder en na het uitwisselen van deze informatie, gaan we op pad en worden bij het verlaten van de haven uitgezwaaid door de Zwitser. Zo’n gebaar is toch leuk.
Met de motor op 1200 rpm varen we met een rustig gangetje over de Lahn door Bad Ems. Daarna komen we echt in het Lahntal en varen we tussen de beboste hellingen in vele kleuren groen, kastelen of ruïnes en vele campings. Het verkeer over de door het dal lopende weg hoor je alleen, je ziet de weg niet. Alleen de trein zie je met regelmatige tussenpozen langs komen. Het water wordt bevolkt door kleine motorbootjes, kanoërs, SUP-ers en mensen die gewoon lekker zwemmen en/of pootje baden. Onderweg halen we de buren die vannacht naast ons lagen met hun zeilboot in en even later liggen samen met ze in de sluis. Wij, als 11 ton stalenmotorboot, mogen vrijwel altijd als eerste in de sluis om de krachten als eerste op te vangen bij het, met veel geweld, vollopen van de sluis. Dat geeft een geweldige stroom en wervelingen , wat voor een kleine boot zelfs gevaarlijk kan zijn, met kans op omslaan als men de lijnen niet onder controle kan houden.
De bestemming voor vandaag is de haven van Hollerich, gelegen op het eiland tussen de sluis, met 6 meter verval, en de stuw van Hollerich. Volgens het boek een pittoresk gelegen haventje en dat blijkt te kloppen. Na het passeren van de sluis zien we al een lege plek en we hopen dat die vrij is. Nadat we het eiland hebben gerond, varen we de haven in en inderdaad: de plek is vrij. We worden al snel begroet door de mensen van de Eisbär, die we al in Brohl en Bad Ems hadden gezien.
De havenmeester heeft ons al gezien en staat al klaar om de lijnen aan te pakken en even later liggen we prima, met de kuip in de zon, aan de steiger. Nadat we uitleg hebben gekregen over water nemen en elektra, gaan we even lekker op het achterdek zitten met de voeten in het water en een drankje in de hand. Een weldaad voor voeten en ziel…
Rond half zes vinden we het genoeg afgekoeld voor onze dagelijkse wandeling. We lopen over de stuw naar de rechter oever en daar ontdekken we een wandelpad. En zowaar, onze wandel app toont het ook en het loopt naar Obernhof. Als we ter hoogte van de haveningang lopen, zien het het Duitse echtpaar met hun zeilboot ook richting de haven varen. We zwaaien vrolijk naar elkaar. Het pad loopt over een camping en vervolgens weer door een gedeelte met veel bomen, waar hele groepen hun tenten hebben opgeslagen en onder de bomen hun eigen paradijsje met muziek een BBQ hebben gecreëerd.
Als we Obernhof bereiken is het inmiddels half acht en we besluiten om een pizza te gaan eten. Nu is Obernhof niet groot dus er is maar èèn pizzeria en die blijkt alleen voor afhalen open te zijn. OK. Maar goed, aan het water is een bankje, dus we bestellen 2 pizza’s, gesneden, om mee te nemen en wat te drinken. Echter, we krijgen te horen dat de wachttijd ca 45 min is. Dat vinden we echt te lang, dus we annuleren de bestelling en lopen over de brug naar de linkeroever, richting een camping, waar ook een Imbiss (de Duitse kreet voor wat wij snackbar noemen) is. Rob krijgt een dejà vue, want volgens Rob is dit een camping waar zijn ouders ook ooit hebben gekampeerd en hij een aantal dagen bij ze langs is geweest. Als we bij de Imbiss vragen of we wat kunnen eten, krijgen we te horen dat dat de tent vol zit en de keuken over een kwartier al dicht gaat. Dus ze nemen geen bestellingen meer op. Dus lopen we verder, dwz terug richting de jachthaven, zij het via een andere route op de linkeroever. We passeren nog een zg “Weinprobe Garten” maar die serveren geen warme maaltijden. Omdat het steeds later wordt, hakken we de knoop door en lopen gewoon terug naar de boot en dan zien we wel.
De terugweg loopt eerst over de weg naar het klooster en vervolgens over een fiets/wandelpad door de bossen. En prachtige route met af en toe fraaie doorkijkjes en dat in het warme licht van de ondergaande zon. Een cadeautje . . . .
Op een gegeven moment zien we door de bomen de tonnen in het water liggen van het eiland en even later houdt het bos op. We lopen de laatste 500m door open terrein naar de sluis, die we oversteken en we zijn weer in de haven. Na eerst wat gedronken te hebben besluiten we het bij een flinke bak yoghurt met muesli te laten en dat vinden we meer dan genoeg.
Onder het genot van een kop thee schrijft Rob het verslag en rond elf uur gaan we naar bed.
Weer: Zonnig en zeer warm
2.1 Vaaruren / 14.0 km Overnachting: YH Hollerich
Klik op de foto om deze groter te tonen
) Bad Ems vanaf het water |
) Typerend voor veel kleinere Duitse steden zijn de goed verzorgde bloembakken aan gebouwen en bruggen |
) Fraaie bloemen aan de brug |
) Als we Bad Ems achter ons hebben gelaten, lijkt het alsof je in de middle of nowhere vaart - Wat een rust |
) Na ongeveer 40 min naderen we Dausenau |
) We wanen ons alleen op de wereld |
) Typisch Duitse vakwerkstijl in Dausenau |
) Dausenau |
) Restanten van een oude stadsmuur |
) Dausenau |
) We naderen de sluis van Nassau |
) Sluis Nassau |
) Wat een rust |
) Blik op de haven van Hollerich |
Onze plek in Hollerich |
) De stuw van Hollerich |
) Het plateau onder de sluis van Hollerich |
) Doorkijkje met blik op de haven |
) Je zou het niet verwachten, maar ook dit soort paden staat op de app die we altijd gebruiken |
) |
) Fraaie veldbloemen aan weerszijden van het pad |
) |
) |
) Kloster Arnstein boven Obernhof |
) Ruïne bij Obernhof |
) Het interieur |
) Kloster Arnstein |
) De wandelroute loopt door fraaie bossen, beschenen door het warme licht van de ondergaande zon |
) Kloster Arnstein, beschenen door de laatste zonnestralen |
) We denken dat dit grenspaal van de Limes is, want die liep vroeger door dit gebied |
We nemen een uitgebreid ontbijt met verse afbakbroodjes van de bakker en die smaken uitstekend, beter als die van de supermarkt.
Vandaag staat Balduinstein op de planning, een tocht van 22km met 3 sluizen. Tegen de tijd dat we klaar zijn voor vertrek breekt de zon door, maar voor de zekerheid laten we de zijflappen er maar in zitten.
Tegen tweeën gaan de lijnen los, we worden uitgezwaaid door de eigenaar van de Pedro die ook in Bad Ems bij ons lag en even later draaien we de rivier op. Het is rustig op het water, we komen eigenlijk alleen kanoërs en SUP-ers tegen, slechts een handvol motorbootjes. Met 1200 rpm maken we krap 8kmh en laten nauwelijks een rimpel achter op het water. Regelmatig varen we als enige op de rivier en wanen we ons in the middle of nowhere, een prachtige groene omgeving.
We passeren vandaag 3 sluizen met een verval van 3 tot 6 meter, maar dat verloopt allemaal soepel. Bij de laatste sluis komt er een vrij grote party boot uit, de Lahn Arche II. Het zou een Romeins schip voor moeten stellen, maar ….
Tegen vijven naderen we Balduinstein. We leggen de mast plat om onder het bruggetje door te kunnen. Met het hoofd door het dakluik en één hand aan de morse laat Rob ons op het bruggetje afdrijven. Gaat het lukken? Met nog 10cm speling drijven we onder het bruggetje door. Nu nog een plekje vinden. We krijgen te horen dat we helemaal door moeten varen, de haven uit. Hadden we net zo goed door kunnen varen . . . Maar goed, we kabbelen rustig verder en dan vraagt Boukje of er en waar er Gästeplatze zijn aan een groepje mensen op een boot. Onmiddellijk springt iemand, de havenmeester, overeind en horen we ‘U kunt daar liggen’, wijzend op een lege steiger met 2 grote witte bolfenders, ‘maar er is geen stroom en water’. Goed, dat is geen probleem en met hun hulp en improviseren met de lijnen liggen we even later prima op de plek in een fraaie omgeving.
Als we de havenmeester vertellen dat we morgen misschien verder willen naar Limburg, krijgen we te horen dat het naar niet prettig liggen is. Je moet daar met je neus naar de kant en de achterkant aan een boei liggen. Dat spreekt ons niet erg aan en daarbij kost Limburg ons dan 2 dagen en dan bouwen we liever een rustdag en ruimte voor de terugreis in. Dus besluiten we om morgen hier te blijven en lekker te gaan wandelen.
We vragen hem of we ergens kunnen eten, want we hebben niet zoveel zin meer om te koken. Men verwijst ons naar een hotel/restaurant LahnBlick aan de weg bij de haven en gezien het tijdstip besluiten we om er direct naar toe te gaan. Dat was geen slecht idee, want we zitten maar net en de zaak loopt vol. De maaltijd is geen culinair succes, maar de rode wijn Dornfelder is uitstekend en het uitzicht op de heuvels en de ruïne maakt veel goed.
Als de ober vraagt of we nog dessert willen, vraagt Rob of hij ‘mit Karte’ kan betalen. Helaas, ‘Nur Bar’ contant betalen dus. OK, is er dan een geldautomaat in het dorp? ‘Leider nicht’. We tellen ons geld, maar helaas, dan maar geen dessert voor vanavond.
We hadden het kunnen weten . . . Dit is Duitsland, het land van ‘Bar Geld’. Maar als je het nodig hebt is het niet te vinden en moet je naar een ander dorp.
We lopen nog een klein stukje en gaan terug naar de boot. Rob neemt nog een kop koffie en begint aan het verslag en Boukje leest nog wat in haar boek. Maar tegen half elf beginnen onze ogen dicht te vallen en besluiten we naar bed te gaan.
Weer: Aanvankelijk drijgend, later zonnig en warm
3.4 Vaaruren / 22.0 km Overnachting: MYC Schaumburg
Klik op de foto om deze groter te tonen
) De fraai aangeklede haven van Hollerich |
) Ons plekje in Hollerich |
) Een van de spoorbruggen, maar we hebben vandaag nog geen trein gezien of gehoord |
) Pegel Kalkofen, hier wordt de waterstand vand |
) Schutten, je wordt er handig in |
) De Lahn is en eldorado voor de kleine watersport |
) Soms wanen we ons echt in de middle of nowhere |
) We naderen de stuw van Cramberg, de laatste voor vandaag |
) Uitzicht op Baldduinstein vanaf de boot |
) De kerk en de ruïne van Balduinstein |
) Het eten was niet geweldig, maar de sfeer wel |
) Uitzicht vanaf het terras |
) Het lichtspel van moeder natuur |
) De avondzond werpt haar laatste stralen op de hoge bewolking |
Als we niet te laat weggaan, moet Bad Ems morgen haalbaar zijn. Daar kunnen we dan mooi nog even boodschappen doen en voor een paar dagen inslaan alvorens aan de terugreis te beginnen. Dan moeten we dinsdag nog 3 sluizen op de Lahn door en dan kunnen we de Rijn op.
De terugtocht Koblenz – Huis hebben we vorig jaar in 5 dagen gedaan, dus dat moet lukken.
Zoals gisteren al is vermeld, raken we door ons cash geld heen, dus we moeten op zoek naar een geldautomaat. Lang leve Google, want de dichtstbijzijnde is in Diez. Een blik op de kaart toont een fraai uitziende wandelroute langs de Lahn, afstand ca 7km, duur ca 1:35 en dan kunnen we met de bus terug. Als gevolg van werkzaamheden, rijden er geen treinen maar bussen.
Zo gezegd, zo gedaan, dus rond half twee gaan we op pad. Het wandelpad loopt inderdaad pal langs de oever van de rivier door een prachtige, groene omgeving. Meestal lopen we onder de bomen, af en toe in open terrein. Al met al een cadeautje. Vele fietsers, soms hele gezinnen, passeren ons en bedanken ons vriendelijk voor aan de kant gaan. Langs de Lahn zie je nog de restanten van de zilver- en lood mijnbouw: zoals een oude overslagplaats voor beroepsvaart in de 19e eeuw. Die scheepvaart is helemaal verleden tijd, toen het goederenvervoer per trein het overnam, maar ook dat is nu grotendeels verleden tijd.
Tegen half vier lopen we Diez, een voorstad van Limburg, binnen met het hoog boven de stad uittorende smalle, maar breed neergezette slot. Dit slot behoorde ooit aan Willem Frederik van Nassau-Dietz, stadhouder van Groningen, Friesland en Drenthe en één van de stamvaders van ons koninklijk huis.
Even later zien we de bank met geldautomaat. Voordeel van veel Duitse geldautomaten: Je kunt precies zeggen welke biljetten verzameling je wilt hebben. Dus even later lopen we met een flinke stapel 5 en 10 Euro biljetten de bank uit. Stads/Dorpsbezoek betekent voor ons: Eis Café en al snel vinden er één. Ze serveren niet op een terras, maar een coupe meenemen in een plastic schaaltje kan wel.
Dus zitten we even later op een bankje met een Nussbecher(Boukje) en een Eierlikörbecher(Rob). We lopen door het dorp en ook hier zie je de opkomst van de meer “informele” economie: nagel studio’s, tattoo shops en Thaise massage salons naast oude klassieke panden uit 1600.
Vervolgens lopen we naar het station voor de bus. Hier blijkt niet alleen het baanvak, maar ook de kaartautomaat buiten dienst te zijn. Tja, nu maar hopen dat we in de bus een kaartje kunnen kopen.
Even voor vieren komt er inderdaad een bus met ‘Schienen Ersatz Verkehr’ (letterlijk: Rail vervangend verkeer) en deze bus blijkt inderdaad naar Balduinstein te gaan. Als Rob vraagt of hij een kaartje kan kopen, krijgt hij vrij geïrriteerd te horen dat hij dat eerder had moeten doen. Tja, dan maar ‘zwart’ rijden.
Een krap half uur later stappen we uit in Balduinstein en lopen naar de boot. Hier nemen we even rustpauze met een drankje, een chipje en, zittend op het zwemplateau, de voeten in het water. We worden aangesproken door een man die belangstellend is naar onze boot en goede ervaringen heeft met zijn boot varen in Nederland. Het gebeurt vaker, dat we worden aangesproken door lokale mensen in de havens. We hebben indruk dat hier niet veel Nederlanders komen. Wat wel opvalt, dat in Nederland gebouwde, stalen waterverplaatsers (zoals ons schip) hier erg populair zijn. De andere boten zijn de snelvarende, polyester schepen.
Weer: Zonnig en aangenaam
-- Vaaruren / -- km Overnachting: MYC Schaumburg
Klik op de foto om deze groter te tonen
) De haven in Balduinstein |
) De Lahn Rad-Wandereg tussen Balduinstein en Diez |
) De Lahn, de rust zelve |
) Fraaie zonnebloemen langs de kant van het wandelpad |
) Industrieel erfgoed uit vervloegen tijden - Een laadplaats voor schepen |
) Blik op Diez met een smal maar breed kasteel |
) Doorkijkje door de hoofdstraat op het hoog gelegen slot |
) Diez blijkt een aantal pittoreske straatjes te hebben |
) De typisch Duitse vakwerkstijl |
) Ons plekje in Balduinstein, gelukkig met schaduw |
) De burcht van Balduinstein uit de 14e eeuw |
Iets meer dan een half uur later komen we bij de eerste sluis van vandaag en bereiden we ons voor om te wachten tot die weer gaat draaien (van twaalf tot half een hebben ze middagpauze). Maar als Rob belt, krijgt hij te horen dat de deuren aanstonds open gaan. Een meevaller.
Het schutten gaat vlot en soepel en even later varen we de kolk uit, op naar de volgende sluis. En zo gaat het een aantal uren achter elkaar met in totaal 6 sluizen met een gemiddeld verval van 5-6 meter. Overal worden we vriendelijk ontvangen en geholpen met de lijnen. Het afschutten (naar beneden) gaat een stuk ontspannener als het opschutten (naar boven) omdat je nu geen rekening hoeft te houden met een kolkende watermassa die de sluiskolk binnenstroomt.
Onderweg valt op dat het een stuk rustiger is dan zaterdag, toen we ‘naar boven’ gingen. Wemelde het toen van de kanoërs, SUP-ers en boten, nu zijn de kanoërs op de vingers van twee handen te tellen, zijn de SUP-ers nergens te zien en komen we zegge en schrijve één kruiser tegen. We kunnen de motor dan ook zonder problemen een tandje harder laten lopen, waardoor we net wat sneller varen, wat op de afstand van vandaag en half uur tijdwinst oplevert. Ondertussen passeren we ook de natuurhaven Hollerich, waar we een paar dagen geleden nog lagen. Laat nou net de havenmeester aan de kant staan, die hartelijk naar ons gaat zwaaien als hij ons schip herkent en ons luid een “Auf Wiedersehen und eine Gute Heimreise” toewenst.
We lopen in op een werkschip dat net iets langzamer gaat dan wij. Dus het gas gaat er af, want het is hier te smal om in te halen, daarbij is het werkschip ook nog eens vrij breed. Maar, als het op een gegeven moment wat breder en overzichtelijker wordt, roept het werkschip ons op met de mededeling dat ze wat langzamer zijn gaan varen en we er over bakboord voorbij kunnen. Zo zie je maar, dat zelfs op zo’n verlaten rivier als de Lahn, marifoon z’n voordelen heeft.
Rond half vijf varen we door Bad Ems. Het is bewolkt, met weinig mensen op straat en dan ziet de stad er toch weer anders uit dan wanneer ze blaakt in het zonnetje.
Even over vijven varen we de haven van Bad Ems binnen en worden al direct begroet door de Zwitser die er vorige week ook al lag. Terwijl we de watertank vullen (dat was in Balduinstein lastig) sluiten we de walstroom aan en maken we een boodschappenlijstje. Gezien de weersverwachting (regen) doen we de kuiptent maar dicht, want je weet nooit wat er naar beneden komt terwijl we boodschappen doen. Dus weer mondkapjes op en bij de lokale Lidl, op een paar honderd meter van de haven, slaan we voor 3 dagen in en het is uiteindelijk tegen achten eer we alles opgeborgen hebben. De extra koellade in onze “kelder” is daarbij goud waard en bovendien veel zuiniger dan de extra koelbox die we vorig jaar bij ons hadden.
Terwijl Boukje de voorbereidingen doet voor het eten, rekent Rob de planning voor de komende dagen nog eens door. En dat blijkt toch lastiger dan we dachten. Want als gevolg van de lage waterstand van de Rijn vallen er een aantal overnachtingshavens af. De waterstand van de Rijn is op dit moment ca anderhalve meter lager dan normaal waardoor sommige havens zo ondiep zijn, dat we tegen de grond zouden lopen en niet meer weg zouden kunnen komen. Dat geldt ook voor de mensen met boten die daar hun thuishaven hebben; zij kunnen immers nu niet meer uitvaren, een echte strop voor deze verenigings jachthavens. Ze missen een inkomstenbron van passanten en hebben niet het geld om de vaargeul uit te diepen. Alleen die jachthavens, waarbij de vaargeul ook door beroepsvaart wordt gebruikt, blijven dan operationeel. Eindelijk concludeert Rob dat het het beste is om morgen maar tot Koblenz te gaan en woensdag een wat langer stuk te pakken. Dit om te voorkomen dat we morgen bijna 100 km moeten doen met in het begin een langzaam stuk met 4 sluizen. Daarbij is Koblenz geen straf om te verblijven, een levendige stad, dit in tegenstelling tot het alternatieve plan met Brohl als overnachting, waar verder niets te beleven is.
Nadat Boukje de voorbereidingen heeft getroffen, neemt Rob haar plaats in de keuken over en bereidt een pasta maaltijd die ons prima smaakt. Na afloop zorgt Boukje ervoor dat alles weer schoon wordt en schrijft Rob dit verslag voor het scheepsjournaal.
Rond elf uur gaan we weer naar bed, morgen willen voor twaalf uur door de eerste sluis, zodat we de middagpauze kunnen benutten om naar de volgende sluis te varen
Weer: Bewolkt, aangenaam, af en toe een fris windje
3.6 Vaaruren / 36.0 km Overnachting: YH Bad Ems
Klik op de foto om deze groter te tonen
) In tegenstelling tot de heenreis, maar toen was het weekend, komen we nu bijna niemand tegen |
) We lopen achterop dit werkschip, maar als er wat meer ruimte komt krijgen we via de marifoon te horen dat we er voorbij kunnen |
) De fraaie haven van Hollerich, de havenmeester herkende ons en stond te zwaaien op de kant |
) Vrij populair op de Lahn - De Hausboot |
) De karakteristieke bebouwing van Dausenau |
) De ossen die we eerder deze week in de wei zagen lopen, zoeken nu verkoeling bij en in het water |
) De laatste sluis voor vandaag laten we achter ons |
) Een van de 12 stuwcomplexen in de Lahn |
Tegen kwart voor één gaan we, hartelijk uitgezwaaid door de Zwitser op pad. Om vanuit de haven het smalle sluiskanaal in te draaien vergt enige stuurmanskunst, maar met behulp van de boegschroef lukt het om zonder schade de bocht van 90 graden te maken.
Amper tien minuten later komen we bij de eerste van 4 sluizen die we vandaag moeten doen. Als Rob zich meldt, krijgen we te horen dat ze beneden net aan het uitvaren dus dat het even kan duren.
Er zijn helaas geen aanlegmogelijkheden, dus het wachten brengen we door met het op haar plaats houden van de boot: Een beetje vooruit, een beetje achteruit, de boegschroef etc. en de achterliggende kanovaarders in de gaten houden.
Het afschutten verloopt snel en soepel. Rob neemt de achterlijn voor zijn rekening, die vangt de meeste kracht op omdat het water, bij leeglopen van de sluis, nu van achter naar voren loopt en Boukje zorgt er met de voorlijn voor dat we netjes tegen de muur aan blijven liggen. We krijgen er handigheid in. En zo gaat het bij vier sluizen, de laatste met een verval van bijna 6 meter (als gevolg van de lage waterstand van de Rijn).
Even later draaien we de Rijn op. Er is op dat moment geen afvaart, maar wel opvaart die gedeeltelijk de andere kant neemt met als gevolg dat we op een gegeven moment in het midden moeten varen.
Bij het naderen van de haveningang wordt het even lastig. Havens op rivieren moet je namelijk tegen de stroom invaren en wij varen met de stroom mee. Dus we moeten eerst de haven voorbij, dan draaien en vervolgens tegen de stroom in de haven in. En uitgerekend dan, is het even druk met opvarende schepen. We zaten al in het midden, dus dat maakt het iets makkelijker. Als we de haven ingang voorbij zijn draaien we direct achter een opvarend schip om en varen weer tegen de stroom in. Echter, daar vaart ook al een rondvaartboot en het is niet helemaal duidelijk of die door gaat of gaat aanleggen. Dus roept Rob het schip op en krijgt als antwoord dat ze wel even inhoudt en dat hij gewoon voorlang de haven in kan. Om het allemaal wat vlot te laten verlopen, gaat de motor even op vol vermogen en met 2800 rpm varen we voor de rondvaartboot langs de haven van Koblenz Rheinlache in. Een opgestoken hand naar de schipper van de rondvaartboot en de motor kan terug naar 1500 rpm. Even later merken we dat we bodemcontact hebben, door het toerental van de motor nog verder te verlagen lijkt dit wat minder te worden, maar we ploegen duidelijk door de blubber. De dieptemeter vertoont streepjes. Maar dan verandert het geluid en staat er ineens weer een getal op de dieptemeter. We hebben weer water onder de kiel en even later liggen we op onze toegewezen plek aan de steiger.
Het is prachtig zonnig weer en Boukje besluit om nog even een handwas te doen, die kan dan aan de railing op het drooghek hangen. We willen een wandeling maken en we besluiten om langs de Rijn naar Rhens te lopen, een wandeling van ca anderhalf uur, en met de trein terug te gaan. Het is uiteindelijk half zes als we op pad gaan. Het begin loopt door een buitenwijk van Koblenz, maar als we dat eenmaal achter ons gelaten hebben, lopen we over een prima fiets/wandelpad tussen de rivier en de spoorbaan.
Een deel is wat minder gecultiveerd en is niet meer dan een platgetrapt pad tussen de begroeiing. Hierbij passeren we een mineraalwater fabriek waar we door de openstaande deur de lege flessen over de transport band zien rollen.
Even later naderen we Rhens en een blik op de dienstregeling leert dat we nog 10 minuten hebben. Aangekomen bij het station herinneren we ons weer vorig jaar (toen we hier ook waren) en dat er op dit station maar één kaartjesautomaat staat. En die staat, u raadt het al, aan de andere kant, op het perron. Rob onderwerpt zichzelf aan een conditietest en even later staat hij met 3 kaartjes op het perron en zien we de trein van 19:36 wegrijden. De andere kant op . . . . Weer kijken we op de app met de dienstregeling en zien dan dat we die trein hadden moeten hebben. Die had ons eerst naar Boppard (de andere kant op) gevoerd en daar hadden we over moeten stappen op de trein naar Koblenz. Tja, wie denkt daar nu aan? Maar goed, de volgende trein gaat om 20:20 dus we moeten ca drie kwartier wachten. Tijd genoeg voor een ijsje!
We lopen door het pittoreske stadje met oude stadsmuren en de karakteristieke vakwerkhuisje en kopen een ijsje bij het lokale Eiscafé. We lopen terug langs de rivier. Tegenover het station staat en oude wachttoren uit de Middeleeuwen, die ook dienst deed als gevangenis. Van de 16e tot de 18e eeuw vonden hier heksenprocessen plaats en je wordt niet vrolijk als je leest hoe dat er toeging. Heksenprocessen waren het initiatief van de burgerij zelf; mensen (vooral vrouwen) die men niet zag zitten werden in het dorp verdacht gemaakt, opgepakt en onderworpen aan folteringen; tja… en dan bekende men van alles wat er maar gevraagd werd. Gelukkig dat wij nu een onafhankelijke rechtspraak hebben; alhoewel heden ten dage via social media ook mensen worden bedreigd en geïntimideerd. What else is new?
We zijn nu ruim op tijd bij het station voor de trein, die overigens 5 minuten vertraging heeft. Na een ritje van amper 7 minuten stappen we uit op Koblenz Hbf en lopen langs de Rijn terug naar de haven.
Hier storten we ons direct op het diner: Zalm uit de oven, met boontjes en gebakken aardappeltjes.
Het smaakt ons prima!
Na het eten doet Boukje de afwas en begint Rob aan dit verslag. En voor we het weten is het bedtijd.
Weer: Zonnig en aangenaam
1.9 Vaaruren / 17.0 km Overnachting: YC Rheinlage
Klik op de foto om deze groter te tonen
) Ons plekje in Bad Ems |
) Blik op de jachthaven van Bad Ems |
) Industrieel erfgoed langs de Lahn |
) Ook vandaag zijn we bijna alleen op het water |
) Met enige weemoed laten we de Lahn achter ons, tot een volgende keer |
) Blik op Rheinlache met de jachthaven |
) Slot Stolzenfels |
) De monding van de Lahn, gezien vanaf de linker oever |
) Een boomstam van een meter of 10, die wil je niet in je schroef hebben |
) De Rijn staat op dit moment ruim anderhalve meter lager dan normaal en dat is op veel plaatsen goed te zien |
) Lege flessen rollen door de hal van de mineraalwater fabriek |
) Restanten van de oude stadsmuur van Rhens |
) Een van de twee poorten in de stadsmuur, met markeringen van historische hoogwaterstanden - zie volgende foto |
) Met markeringen van hoogwaterstanden, deze zitten op ca 2m50 boven straatniveau en dàt ligt al een meter of 7 boven het water |
) Een verhaal over de heksenvervolging in Rhens in de middeleeuwen |
) Het centrum van Rhens met de karakteristieke vakwerk bouw |
We willen echter ook nog wat ansichtkaarten kopen, dus na het ontbijt lopen we richting het station van Koblenz. Daar zit een vrij grote boekenwinkel en de verwachting is, dat ze ons daar wel kunnen helpen. Daarbij weet Rob van die winkel dat ze ook een redelijk assortiment boeken en tijdschriften over spoorwegen en modelspoor hebben. Niet alleen leuk om daar een blik in te werpen, maar ook een mogelijkheid om wat nieuwe documentatie aan te schaffen als vervanging van dat gene wat verloren in gegaan bij de grote brand bij ShurGard in Zoetermeer op nieuwjaarsnacht. Boukje kijkt ook rond in de boekhandel en het valt haar op dat vele Engelstalige bestsellers alleen maar te koop zijn in een Duitse vertaling. Overeenkomstig het feit dat Engelstalige films ook in het Duits worden nagesynchroniseerd? Daarnaast een toenemend aantal kritische boeken over de rol van Duitsland voor en na WO2. We lopen een uurtje later terug met een hand vol ansichtkaarten en een stapel spoor tijdschriften en Boukje met een boek over de wederopbouw van Duitsland na WO2.
Klokslag twee uur gaan de lijnen los en varen we achteruit van de steiger. Het water is sinds gisteren bijna 20 cm gestegen en door precies in het midden te blijven varen hebben we deze keer geen bodemcontact.
Als we de haven uitvaren is het net even rustig op de rivier en met de motor op 1800 rpm steken we rustig over naar de rechter oever. Een blik op de GPS leert dat we met ca 16 kmh naar beneden zakken. Dat schiet lekker op!
Er is niet veel beroepsvaart dus dat scheelt. Echter, de rechter oever heeft i.h.a. minder ruimte buiten de vaargeul dan de linker en de opvarende beroepsvaart zit vanwege hun diepgang en de lage waterstand vaak aan die kant. In tegenstelling tot de heenreis, waar we meestal net buiten de vaargeul konden blijven, zitten we hier meestal in het midden of soms zelfs aan de linker oever. Bijna alle opvarende schepen passeren we dan ook stuurboord-stuurboord. Eén keer is het niet duidelijk, want doordat ze de schaduw van de hoge bebouwing van Bonn varen, is het blauwe bord van twee opvarende schepen niet zichtbaar. Dus roept Rob ze maar even op en krijgt van beide te horen dat het deze keer gewoon bakboord-bakboord is. Zo gezegd, zo gedaan.
Het klinkt raar, want je zou denken dat de terugreis een herhaling is van de heenreis, maar het is toch anders. Niet alleen gaat de opvaart ongeveer een factor 3 langzamer, het beeld van het landschap voor je komt nu toch anders over dan achterom kijkend op de heenreis, mede door de stralende zon. We varen weer langs de Drachenfels (zo genoemd omdat de heuvelrug lijkt op een slapende draak) en ook langs Bonn. Naast alle rondvaartboten ligt daar op de rechteroever een drijvend fraai Chinees restaurant in het fel rood en pagode daken.
Het is half zeven, eigenlijk precies op schema als we voor de havenmond van Mondorf komen. Juist als we om willen draaien om tegenstrooms in te varen, steekt ook de veerpont over. Change of plans dus . . . De motor gaat terug naar 1200 rpm, we draaien om en met de boeg richting de kant laten we ons achter de veerpont langs richting de haven ‘drijven’.
Hier kan de motor terug naar stationair en we laten ons rustig de haven in dobberen, op zoek naar een plek. We zien een lege box met een groen bordje, dus die is vrij. Maar zou hij breed genoeg zijn?
Er komen al snel twee mensen aangelopen om ons te helpen en met hun hulp varen we de box in. Het past net. En zo liggen we even later in de fraaie haven van Mondorf.
Na even tot rust gekomen te zijn, besluiten we een ijsje te gaan halen. Maar hoe komen we het terrein af en straks weer op? De havenmeester is er niet meer en voor het hek heb je een pasje nodig. Een blik op het infobord leert dat ze daar aan gedacht hebben. Je moet de havenmeester bellen en die geeft je een code waarmee je een kastje open kunt maken waarin de pasjes zitten.
Eenvoudig en efficiënt.
Dus even later openen we het hek en lopen richting de ‘boulevard’ voor een ijsje. In de zon zitten op eten is geen optie, te heet; gelukkig vinden we een bankje in de schaduw en zien nu vanaf de Rijnoever de beroepsvaart voorbij komen. Onze inschatting is dat 4 van de 5 boten een Nederlandse vlag hebben; de mensen die hier wonen krijgen waarschijnlijk het idee dat dat Nederlanders overwegend schipper zijn op de beroepsvaart.
Na terugkomst gaan we even met onze voeten in het water zitten en beginnen daarna aan de maaltijd: Hamburger met gekookte aardappelen en verse spinazie. Het smaakt prima.
Na het eten begint Boukje aan de afwas en Rob aan het verslag. Na een kop thee is het bedtijd. Morgen naar Düsseldorf, een stuk van ca 80km, dus ca vijfenhalf uur varen.
Weer: Zonnig en aangenaam
4.5 Vaaruren / 72.0 km Overnachting: MYC Mondorf
Klik op de foto om deze groter te tonen
) Vestging Ehrenbreitstein op de rechter oever van de Rijn bij Koblenz |
) Deutsches Eck, waar Rijn en Moezel samenvloeien |
) Het Rijndal rond Andernach |
) De bekende kraan en het Pegelhaus van Andernach |
) Een van de op dit moment niet toegankelijke zijarmen met jachthaven |
) Zouden Hylke en Fokke ooit gedacht hebben dat iemand tijdens zijn vakantie zon foto zou maken |
) Remagen, vaste pleisterplaats voor brunch op onze ritten richting de Alpen |
) De ruïne op de Drachenfels |
) Wijncultuur op de Drachenfels |
) En dan drijft er ineens een ballon over |
Nadat we de elektra hebben afgekoppeld en de watertank hebben bijgevuld, maken we nog even een korte wandeling over het schiereiland bij de haven. Een park met prachtige lanen waar veel joggers ons voorbij lopen.
Klokslag twee uur gooien we de lijnen los en varen we rustig achteruit de box uit. Die blijkt echter zo smal, dat we eerst de fenders binnen moeten halen om te voorkomen dat we de zaak kapot trekken.
Even later varen we rustig richting de rivier. De AIS laat een paar schepen zien, dus daar wachten we even op, maar dan is het motor op 1800 rpm en de haven uit en gelijk naar de overkant om het opvarende schip over stuurboord te passeren.
Het is vrij druk vandaag en het valt op, dat de opvaart vaak in de buitenbocht zit. Door de lage waterstand van de Rijn op dit moment, zijn ze hiertoe genoodzaakt, want daar hebben ze de meeste diepte. Die lage waterstand heeft voor ons tot gevolg, dat het te riskant is om ‘net buiten de geul’ gewoon stuurboord wal te houden. We varen dan ook regelmatig in het midden of zelfs aan de bakboord wal om opvarende schepen stuurboord-stuurboord te passeren.
Bij Keulen varen we zowaar gewoon aan de stuurboord wal als Boukje zegt: “Rob, de politie zit vlak achter ons aan bakboord.”. “Weet ik, ik had hem al gezien op de AIS, maar so what, volgens mij doe ik niets verkeerd”.
Maar dan klinkt het over de marifoon in Nederlands met een beetje Duits accent:
“W S P (= Wasser Schutz Polizei) voor de Stille Wille” . . .
Uh … dat zijn wij . . .
“Stille Wille luistert”
“Graag overschakelen naar kanaal 11”
Rob schakelt naar kanaal 11
“Stille Wille luistert op 11”
“Goeden middag, hier de W S P, bent u al gecontroleerd door onze collega’s in Bonn ?”
“Negatief”
“Dan willen we graag even aan boord komen voor controle, we maken nu kop (= omdraaien met de boeg in de stroom) en dan mag u aan bakboord langszij komen”
“Begrepen, ik maak kop en kom aan uw bakboord zijde”.
We zien de WSP boot omdraaien en Rob doet het zelfde en draait de boot 180 graden met de boeg in de stroom en stuurt op de politieboot af.
Daar worden al netjes de fenders uitgehangen en nog geen minuut later liggen we zij aan zij op de stroming, met één lijn aan de politieboot, net voor een van de grote bruggen van Keulen. Rob hoeft verder niets te doen, de schipper van de politieboot houdt ons keurig op de plaats.
“Mogen we even aan boord komen”
OK, goed bedoelde retorische vraag natuurlijk, want stel dat je nee zou zeggen.
En zo stapt een van de agenten aan boord en stelt zich netjes voor in het Nederlands.
Ik verwachte een hele controle van zaken als vaarbewijs, marifoon licentie, brandblussers, reddingsvesten etc. etc. Maar nee, ze wilden alleen de gegevens van het schip weten, waar we vandaan kwamen en wat onze bestemming was.
De man sprak goed Nederlands en toen we hem daarvoor complimenteerden, vertelde hij dat hij negen jaar in Nederland had gewoond en in de kroeg de taal had geleerd. Verder huurde hij regelmatig een motorboot in Friesland. En zo werd het nog een geanimeerde ontmoeting. Hij complimenteert Rob met zijn stuurmankunst van de Stille Wille mbt het zeer vlot terzijde kunnen komen van de politieboot en het gebruik van de AIS.
Bij het afscheid wenste hij ons nog een prettige reis, stapte weer van boord. Een beetje vermogen om de spanning van de lijn te halen en toen scheiden onze wegen zich weer.
Dat was alles. Achteraf kregen we het idee dat de man gewoon zin had in formele, maar social talk met een paar Nederlanders en hoe de boot er van binnen uitzag ….
En zo vervolgen we onze weg richting Düsseldorf, dan weer aan de stuurboord wal, dan weer aan de bakboord wal. We genieten met volle teugen. Dat doen ook veel Duitse families op de stranden die we ondertussen passeren. Wat ons opvalt is hoeveel mensen op het strand nog in de volle blakerende zon liggen te bakken; iets waarvoor in Nederland juist tegen gewaarschuwd wordt ivm het risico op huidkanker.
Tegen kwart voor zeven naderen we de ingang van de haven van Düsseldorf, waar de jachthaven is gesitueerd. We wachten even op het afvarende schip en varen vervolgens achter een rondvaartboot tegen de stroom in de haven in. Hier gaat de motor in de stationair stand en met een sukkelgangetje varen we richting de Marina. We weten echter niet waar we mogen/kunnen liggen, dus belt Rob maar even. We krijgen vriendelijk antwoord van de havenmeester, een jonge vrouw die ook goed Engels spreekt. Ze ziet ons inmiddels ook en we krijgen te horen waar we kunnen liggen en met haar hulp liggen we even later aan de steiger op een prima plek.
Als we ons melden, geeft ze ook informatie waar de bakker etc is aan de hand van een plattegrond. We horen we dat er een wasmachine en droger is, dus besluiten we maar gelijk om die te gebruiken en een was te doen. Terwijl die draait, maken we een wandeling over de Rijnboulevard en door de Altstadt van Düsseldorf . Dat laatste is echter een ruim begrip, want veel ‘alt’ is er niet over waarschijnlijk als gevolg van de bombardementen tijdens WO2. Maar goed, de sfeer riekt naar die van steden als Amsterdam met veel terrasjes etc. Via de Königsallee, de Champs Elysees van Düsseldorf met alle grote modehuizen van Dior tot Hermes, lopen we terug naar de haven.
Als we aan boord komen, is het inmiddels half tien en om nu nog een pasta maaltijd te maken en te consumeren spreekt ons niet zo erg aan. We besluiten wat de improviseren en een krap half uur later eten we een zelf, met enige creativiteit gemaakt pizza broodje.
Tegen de tijd dat we dit op hebben, zou de was klaar moeten zijn, dus lopen we richting de wasmachine. Die geeft echter een storing aan. Wat nu? Uiteindelijk lukt het om een nieuw, kort programma te starten, in de hoop dat daarmee de storing opgelost is. Het zal wel een latertje worden. Tegen twaalven is de was inderdaad klaar, zonder storing nu, en stoppen we deze in de droger. Morgenochtend bij het opstaan halen we deze er wel uit, niet midden in de nacht want door het warme weer zijn we in middels doodmoe en gaan nu naar bed.
Weer: Zonnig en warm
5.5 Vaaruren / 86.0 km Overnachting: Marina Düsseldorf
Klik op de foto om deze groter te tonen
) Ons plekje in Mondorf |
) De Kölner dom torent hoog boven de stad uit |
) De altijd indrukwekkende Dom van Keulen |
) Het schip van de Wasser Schutz Polizei |
) Schepen vervoeren soms indrukwekkende ladingen |
) Blik op de Rijn vanaf de kade in Düsseldorf |
) Geimproviseerd diner in de vorm van een piza broodje |
De bestemming is Wesel, een stuk van ca vierenhalf uur.
Tegen een uur starten we de motor er varen richting de rivier. Het is op dat moment rustig, dus we kunnen in één keer uitvaren. Als Rob de motor op de gebruikelijke 1800 rpm zet, zegt Boukje dat hij anders klinkt. Nu klinkt hij de ene keer anders als de andere keer en dat kan allerhande oorzaken hebben, temperatuur, ramen open of dicht, waterdiepte etc. Maar goed, Rob houdt het in de gaten.
Tijdens het varen luistert Rob een aantal keren en kijkt naar de uitlaat. Er lijkt wat minder water uit te komen en hij klinkt als een droge uitlaat. En dat zint hem niet. En als hij dan ziet dat de temperatuur van het koelsysteem richting de 95 graden gaat, terwijl die normaal onder de 90 moet zijn beginnen er in zijn hoofd toch wat alarmbellen te rinkelen. Wat is hier aan de hand?
Met de zaklamp in de hand trekt hij het luik van de machine kamer open en schijnt in het op dat moment in gebruik zijnde bakboord filter (dit moet grof vuil als schelpjes, zand, wier etc. tegenhouden) . . . . .
En dat staat vrijwel droog! Daarbij komt er een lichte walm van de uitlaat. Die is dus veel te heet. We krijgen geen koelwater binnen! Daardoor wordt niet alleen het koelcircuit te heet, maar wordt er ook geen water in de uitlaat gespoten waardoor deze te heet wordt en er geen geluiddemping plaats vindt. Bovendien krijgt de schroefas te weinig smering, met als gevolg dat de stopbus, waar we eerder problemen mee hadden, ook weer behoorlijk heet is.
Het gas gaat eraf en we sturen richting de wal, we zitten net in een binnenbocht en het is gelukkig niet al te druk, dus we hebben even de ruimte.
Gelukkig hebben we twee filters, dus Boukje wordt er bij geroepen voor achter het stuur om de koers in de gaten te houden en Rob kruipt in de machinekamer om de filters om te schakelen. Gelukkig is dat slechts een kwestie van een kraan open en dicht, dus de stuurboordkraan gaat open en de bakboord kraan gaat dicht. Direct is het kolkende water in het stuurboord filter zichtbaar.
Rob kruipt weer omhoog en kijkt naar de uitlaat, niet alleen klinkt die nu anders, ook komen er nu me regelmatige tussenposen flinke slokken water uit. En zo hoort het! En bij de stuurstand aangekomen ziet hij dat de temperatuur in korte tijd al tot onder de 90 graden is gedaald, de normale bedrijfstemperatuur. Probleem opgelost, althans voor nu.
Andermaal een voorbeeld dat je je eigen boordwerktuigkundige moet zijn om dit soort problemen onderweg het hoofd te kunnen bieden. En het destijds bij de bouw gegeven advies om twee filters te plaatsen werpt nu zijn vruchten af.
Nu dit probleem achter de rug is, varen we met een wat geruster hart verder de Rijn af. Langzaam laten we de steden en industrie achter ons en maken die plaats voor groene oevers die aan Nederland doen denken. Strandjes worden dan weer bevolkt door mensen, dan weer door vee. Beiden met het zelfde doel: verkoeling zoeken langs en/of in het water. Want het is echt snikheet, 35C, en op het water achter in de kuip in de schaduw is het nog uit te houden. Boukje leest daar het boek van Rutger Bregman “De meeste mensen deugen” ; een prima boek en een uitstekend vervolg op het boek “Feitenkennis” van Hans Rosling; in die volgorde zijn beide boeken sterke aanraders en vullen elkaar aan.
Er is niet al te veel beroepsvaart, maar de opvaart zit wel vaak in de buitenbocht, dus het is met enige regelmaat stuurboord-stuurboord varen. Al met al verloopt de reis soepel en om kwart over vijf meren we af aan de passantensteiger in de jachthaven van Wesel.
Het water in de haven ziet er uitnodigend uit, dus we besluiten even lekker te gaan zwemmen. Dus de zwembroek en het badpak gaat aan, de zwemtrap naar beneden en even later zwemmen we even lekker in het verkoelende water. Rob maakt van de gelegenheid gebruik om de waterlijn aan bakboord even schoon te borstelen. Na een kwartiertje vinden we het wel weer mooi geweest en spoelen we ons lekker af met de douche in de kuip, handig zo’n ding en beginnen aan het avondeten.
Na het eten maken we eerst nog een wandeling langs de Rijn over de boulevard en vervolgens gaat Rob aan de afwas en schrijft Boukje een paar ansichtkaarten. Het blijft een heerlijke zomeravond; de havenmeester, een hartelijke vrouw die ons gelijk herkent, komt even buurten. We liggen aan een grote steiger, waar de havenmeester een grote parasol met een stamtafel heeft neergezet. Het wordt al gauw een soort terras waar mensen gezellig met elkaar zitten te kletsen met een drankje. Kortom een prima sfeertje hier!
We sluiten de avond af met het schrijven van dit dagverslag.
Weer: Zonnig en heet
4.7 Vaaruren / 76.0 km Overnachting: YC Wesel
Klik op de foto om deze groter te tonen
) Naarmate we Nederland naderen, verdwijnen de heuvels en wordt het landschap vlakker |
) De dames zoeken verkoeling |
) In het strijklicht van de ondergaande zon is een lege Veerhaven opweg naar de Maasvlakte voor de volgende lading erts of kolen |
) Avondstemming over de jachthaven van Wesel |
Als we opstaan is het al behoorlijk warm, dus Rob zet zijn plan om een stuk te gaan rolschaatsen maar in de ijskast; buiten sporten is onverantwoord bij deze temperatuur; het wordt 36C. Echter de ijskast is bijna leeg, dus moeten er eerst inkopen worden gedaan. Dus toch er op uit in de hitte…
Inderdaad, dus na een niet al te zwaar ontbijt en na het overgieten in Nederlandse flessen pakken we alle Duitse lege flessen in en lopen richting de supermarkt in de stad; mondkapjes paraat en flesjes water mee.... We zoeken zoveel mogelijk de schaduw op, maar dat lukt helaas niet altijd. En bij een temperatuur van al ruim 30 graden gaan we af en toe ook maar even zitten, want het is uitputtend en de hartslag gaat dan wel erg snel omhoog.
Als we de boodschappenkar weer vol hebben (en de lege flessen kwijt) lopen we weer richting de boot. Maar niet nadat we ons zelf even getrakteerd hebben op een heerlijke ijscoupe bij één van de lokale Eiscafés. Geweldig dat die er in overvloed zijn in Duitsland. Ook zijn er vele Biergartens ; inderdaad zitten Duitsers op terrassen uren aan het bier; grote pullen gaan er achter elkaar in en ondertussen wordt er dan druk gediscussieerd. Zo leer je wel je punt maken in een gesprek.
Als we teruglopen is het inmiddels tegen tweeën en dus nog heter en dan loop je ook nog eens met een boodschappenkar te zeulen. Onderweg blijken onze twee zielen één gedachte te hebben: Willen we nog varen? Eer we terug zullen zijn en alles hebben opgeborgen is het over drieën en om dan nog weg te gaan spreekt ons niet zo aan. We besluiten er nog een nacht aan te plakken en gewoon rustig aan te doen.
Nadat we alles hebben opgeborgen stelt Boukje voor om even in de haven te gaan plonzen. Via ons zwemtrapje zoeken we verkoeling in het water en zwemmen wat rond de boot. Een weldaad voor het lijf. Ook de aardige havenmeesteres zit met kennissen bij ons op de steiger in de schaduw onder een grote parasol met elkaar te kletsen bij een biertje. Veel Duitsers hebben honden aan boord en beurtelings krijgen de viervoeters via de waterslang drinken en een koude, welkome douches over hun lijf. De dieren genieten zichtbaar van deze verfrissende aandacht.
Om kwart over zeven hebben we onze wekelijkse video call met de kleine man uit Den Haag die al gauw de regie in het gesprek overneemt door de sirene van zijn brandweerauto aan en uit te zetten. Wel vermakelijk, maar van een gesprek met zijn ouders komt niet zoveel meer terecht. We beginnen daarna aan de maaltijd: Zelfgemaakte hamburgers met sla en gebakken aardappels. Het smaakt prima.
Na de maaltijd maken we eerst nog een wandeling over de Rijnboulevard en kijken op een van de oude spoorweg pijlers naar de prachtig ondergaande zon die de Rijn in een gouden gloed zet. Daarna naar “huis” en doen vervolgens de afwas.
En dan is het inmiddels tijd om naar bed te gaan.
Weer: Zonnig en zeer warm
-- Vaaruren / -- km Overnachting: YC Wesel
Klik op de foto om deze groter te tonen
) Tractoren op weg naar |
) Na het boodschappen doen even afkoelen |
Nadat we Rees en Emmerich zijn gepasseerd naderen we Spyk. Vanaf hier tot Lobith/Tolkamer loopt de grens tussen Nederland en Duitsland midden in de rivier. De rechter oever is Nederland, de linker Duitsland. Even voorbij Lobith meldt Rob zich bij sector Millingen waarbij ons wordt gevraagd of we het kanaal in gaan of richting Nijmegen. We geven aan dat het het laatste is. Het is gelukkig ook hier niet druk dus Rob zet ‘de kop’ in de stuurautomaat die ons keurig de goede kant op stuurt.
Een uur later passeren we Nijmegen, we overwegen nog even om hier te overnachten, maar gezien het tijdstip besluiten we om door te varen. We hadden eerst Beneden Leeuwen in gedachten, maar een blik op de satelliet foto biedt nu niet bepaald een uitnodigende aanblik. De volgende optie is de stadshaven van Tiel en dat ziet er een stuk leuker uit. Dat uurtje kan er ook nog wel bij.
Even later melden we ons bij ‘Post Tiel’ met de mededeling dat we richting Stadshaven gaan. Voorlopig geen bijzonderheden. Even later worden we opgeroepen met het verzoek om af te stoppen omdat er een schip uit een baggerplas komt. We mogen ook achter het schip voor ons aan naar de linker oever. We kiezen voor het laatste en lopen over naar de andere kant. Bij het Amsterdam Rijn Kanaal aangekomen wil er een schip in de opvaart en omdat er op dit moment 3 schepen, waaronder wij, met een gangetje van 18-20 kmh naar beneden komen vraagt hij om Stuurboord-Stuurboord. Dus worden de 2 schepen voor resp. achter ons opgeroepen met dit verzoek en melden wij ons dat we het zelfde doen.
Even later lopen we haven van Tiel binnen en worden vriendelijk ontvangen door de havenmeester die ons een prima plek toewijst. We maken een kleine wandeling over de oude stadsmuren van Tiel en door het historische centrum. Maken een foto bij het standbeeld van Flipje Tiel en gaan op zoek naar een ijsje. Het verschil mbt Coronamaatregelen ivm Duitsland bij het bestellen valt gelijk op: wel de 1,5 meter afstand maar nergens een mondkapje te bekennen, ook niet bij het bedienend personeel…. We eten op het terras een ijsje en gaan bij terugkomst aan de slag met het eten.
Rob is in de kombuis bezig als Boukje een dreun hoort en vraagt of hij die ook hoorde. Uh nee, hij heeft niets gehoord liet ook niets vallen. En dan zegt Boukje “He, er komt aan de overkant ineens heel veel zwarte rook boven de bomen uit”. En inderdaad, een immer dikker wordende rookwolk stijgt de hoogte in om boven de rivier weer te zakken. En dan zien we mensen lopen en fel brandend vuur….. Een (naar later bleek) op een trailer geparkeerde speedboot is in brand gevlogen.
Rob kijkt op de site met alarmeringen en inderdaad: Brandweer Tiel is gealarmeerd incl. de Nautische Bemanning voor de hier in de haven liggen blusboot. En even later zien we mensen in brandweerkleding in draf de steiger van de blusboot oplopen. Die blijkt inmiddels ook gestart te zijn, want de waterkanonnen produceren al water. Inmiddels is ook de luchthoorn van de autospuit te horen. Even lijkt het erop dat de blusboot ook ingezet gaat worden, maar kennelijk was dat niet nodig. De zaak is vrij snel onder controle waarna de rust wederkeert.
Na het eten doen we even rustig aan; Boukje gaat verder in haar boek en Rob begint aan het verslag.
Nu nog even de afwas doen en dan naar bed. Morgen het laatste stuk naar Sleeuwijk en dan zit het erop.
Weer: Zonnig en zeer warm
6.3 Vaaruren / 98.0 km Overnachting: Stadshaven TIel, WV de Waal
Klik op de foto om deze groter te tonen
) Het rivierfront van Rees |
) Ook vandaag zoeken de dames verkoeling bij en in het water |
) We zijn weer in Nederland |
) De jachthaven in de Stadshaven van Tiel |
) De lokale beroemdheid - Flipje |
) Een doffe dreun en even later dit |
) Melding scheepsbrand, dus zelfs de blusboot wordt gealarmeerd |
) De rook waait over de Waal |
) Even leek het erop dat ze ingezet zou worden voor waterwinning, maar dat bleek niet nodig |
Na het ontbijt maken we nog even een wandeling en gaan even kijken op de plek waar gisteravond brand was. En inderdaad staat er een uitgebrande speedboot op een trailer. We lopen toevallig tegen de eigenaar en zijn gezin aan. Hij vroeg of ik belangstelling had, ‘opknapper voor de doe het zelver’ . Maar ze waren uiteraard teleurgesteld, want het was een klassiek model voor de liefhebber uit de jaren 70. Maar gelukkig konden ze het ook relativeren want voor het zelfde geld gebeurt het als je er met je gezin mee op het water zit. Al met al, wordt het toch nog een geanimeerd gesprek en we krijgen nog een paar tips voor het naast de haven gelegen wandelgebied in de uiterwaarden.
Gezien de tijd iets voor de volgende keer. Hun zoontje had er nog wat humor ingegooid: “Nu zitten we mooi met de gebakken peren”. De boot stond nl onder een perenboom ….
We lopen terug naar de boot en raken in gesprek met de mensen van de Barkas. Deze blijken toch wat minder ervaren te zijn als we dachten, dus vertellen we wat van onze ervaringen met het varen op de grote rivieren en tussen de beroepsvaart en wat de betekenis is van een blauw vierkant bord: stuurbord-stuurboord varen…
Om half twee gaan de lijnen los, we worden uitgezwaaid door de eigenaar van de barkas, en koersen richting de rivier. De AIS toont op dat moment alleen één schip precies voor de havenmond en verder niets. Het verbaast ons dan ook niet dat Post Tiel als we ons melden bevestigt met ‘verder geen bijzonderheden’.
En zo zakken we als de Batavieren de Waal af richting Gorinchem. En hoewel de rivieren fraai vaarwater zijn, valt ons toch wel op dat de oevers saai zijn in vergelijking met wat we de afgelopen 3 weken hebben gezien: Hoge dijken, heuvels, wijnculturen, pittoreske stadjes etc.
Aan de andere kant zie je ook hier veel mensen op strandjes zitten en vee wat verkoeling zoekt.
Het is niet al te druk en er is op de Waal voldoende ruimte naast de hoofdgeul, dus we hoeven maar één keer door het midden om stuurboord-stuurboord te varen.
Tegen vier uur naderen we Gorinchem en wordt het tijd om over te steken. Echter, uitgerekend dan komt er een binnenvaartschip naar boven. Dus varen we eerst een stukje door en keren dan om, om tegen de stroom in de haven in te lopen.
Als we af willen meren blijkt de wind net uit de verkeerde hoek te komen en de zuiging van de op dat moment uitvarende veerpont zorgt ervoor dat de eerste poging mislukt. Dus gaan we in de herkansing en even later liggen we na 107 uur en 931 kilometer weer op onze plek in de haven van Sleeuwijk.
Het is bloedheet, 32C, dus we gaan eerst even lekker afkoelen in de rivier. Dus even later liggen we lekker te dobberen in de Merwede, gade geslagen door een kudde paarden. Als we na het zwemmen gewoon even op onze handdoek zitten, komen ze nieuwsgierig steeds dichter bij. Je ziet ze als het ware denken hoe ze langs al die badgasten moeten lopen. Maar dan maakt een stel opgeschoten jongens achter de bosjes wat onverwachte rare geluiden waar de paarden erg van schrikken met als gevolg dat de kudde er in galop vandoor gaat over het strand. Een zeer domme actie van die jongens. Gelukkig liepen er op dat moment geen spelende kinderen, want dan hadden er vervelende ongelukken kunnen gebeuren.
Eenmaal afgekoeld overleggen we wat we verder gaan doen. Het is veel te warm op schoon schip te maken en we willen ook fatsoenlijk eten. Dus besluiten we om de boel de boel te laten, in Gorinchem een afsluitend etentje te doen en morgen de zaak in te pakken en naar huis te gaan.
En zo belanden wij bij het Oude Stadthuys op het grote terras van het stadhuisplein en doen ons te goed aan een Tapas maaltijd. Wat ons hier opvalt is dat er nergens een mondkapje te zien is; dat er hier veel minder gerookt wordt op het terras als in Duitsland. Ook is het publiek anders dan bv in Wesel (stad qua omvang vergelijkbaar met Gorinchem). Hier lopen de mensen toch meer te flaneren en zijn netter gekleed en veel minder tatoeages op armen en benen. Ook zijn de hele families nu laat op; net als in mediterrane landen zie je kleine kinderen om 10 uur ’s-avonds buiten spelen.
Na het eten lopen we nog even door Gorinchem en gaan vervolgens terug naar de boot. We drinken nog een kop thee, maken een begin met dit verslag en gaan vervolgens naar bed.
Morgen ochtend alles uitzoeken en inpakken en op huis aan. Dat schoonmaken doen we wel als het wat is afgekoeld.
Weer: Zonnig en warm, vrijwel windstil
3.2 Vaaruren / 42.0 km Overnachting: Sleeuwijk
Klik op de foto om deze groter te tonen
Epiloog
Ook nu is weer gebleken, dat varen op de Rijn ook met een waterverplaatser prima te doen is.De Rijn is zeer afwisselend om te varen, tot ruwweg Duisburg heeft het landschap wel wat weg van Nederland en tussen Duisburg en Keulen vaar je door industrie en steden (met Keulen toch wel als hoogtepunt).
Na Keulen wordt het fraai en zien we aan de horizon de eerste heuvels, waaronder de Drachenfels, opdoemen en maakt industrie meer en meer plaats voor wijncultuur.
Van de beroepsvaart hebt je in de praktijk weinig last, ondanks de relatief lage waterstand konden we grotendeels buiten de vaargeul blijven. Dankzij de AIS, waarop niet alleen de overige schepen, maar ook de vaargeul getoond wordt, ging dat prima.
De Lahn is prachtig vaarwater, zelden zo'n fraai landschap meegemaakt. In het weekend is er veel kleine watersport (roeiers, waterfietsen, Sup) maar dat maakt het wel levendig.
De havendichtheid in Duitsland is niet wat we in Nederland gewend zijn. Heb je in Nederland bij wijze van spreken elke 10km wel een haven, in Duitsland liggen die vaak veel verder uit elkaar. En mede door de lage snelheid naar boven, vergt dat altijd een goede planning. Kun je in Nederland 's morgens je planning maken, op de Rijn moet je 3 dagen vooruit plannen.
Laatste aanpassing: 29-08-2020